Hoewel ik het verschrikkelijk triestig vond om Sydney achter mij te laten - en je kent het wel, het beeld wanneer je in het vliegtuig zit met de stad die zich langzaam maar zeker aan jou ontrekt - het was de moeite waard. Tasmania wordt door vele reizigers overgeslaan maar ik geef ze allemaal een dikke ongelijk. Opnieuw bevond ik mij in de middle of nowhere (Telstra was alweer de enige operator die er werkte, hah!) omringd door onbekend fauna en flora en met lovely people die ik daar ontmoet heb. Maar laat ons eerst nog even terugblikken op mijn vertrek uit Sydney. Het verliep allemaal lichtjes hectisch omdat er toch het één en ander van papieren in orde moest gebracht worden voor vertrek en bovendien zorgde die ash cloud voor een pak onzekerheid. Slechts de dag voordien wist ik dat ik Sydney werkelijk kon verlaten en mijn plan B (Fiji) en plan C (Snowy Mountains) niet meer nodig had. Bovendien had iedereen nog examens en dus sprong ik van de ene koffiepauze naar de andere. Ook moest ik nog kijken voor wat gerief naar huis te sturen omdat ik mijn trekrugzak licht wou houden. Het eindverdict is een beschamende 20 kilo teveel, woops! En daar kwam op mijn afscheidsavond nog eens een kleine 3 kilo bij door allerlei leuke dingetjes die ik gekregen heb van al even leuke mensen op een uiterst gezellige laatste avond. Ik heb Sydney in ieder geval in schoonheid verlaten, zo hoort het!

Na afscheid te hebben genomen van mijn kamertje en mijn kotbaas (ooow, die had het lastig), vertrok ik richting de luchthaven. Daar verliep alles naar wens, geen annulatie, maar helaas wel een anderhalf uur vertraging terwijl we ons al op het vliegtuig bevonden. Plotse stormwinden lieten ons niet vertrekken. Het wachten, daar zat ik niet mee in, maar de combinatie slechte weersomstandigheden en het vliegtuig nemen is niet zo mijn ding. Uiteindelijk met vertraging aangekomen in Hobart. Ik had mij al volledig ingeduffeld om de koude te kunnen trotseren - inclusief muts, sjaal en handschoenen - maar allemaal voor niks, Hobart telde nog de volle 8 graden om 8u 's avonds. Maar toch wel net iets te koud voor die 6 personen die ik tegenkwam op teenslippers... Bij deze zijn Tassies officieel rare kwasten.

Na een dagje rondhangen in het kleine gezellige Hobart, begon mijn avontuur doorheen Tasmania. Eerst vertrokken we richting de Westkust (Lake St. Clair, Strahan, Cradle Mountain), dan het Noorden (Devonport, Launceston) om uiteindelijk via de oostkust (Bicheno, Bay of Fire, Friendly beach, Wineglass bay, Port Arthur) terug te keren naar ons vertrekpunt. De eerste dagen waren ijskoud, regenachtig, foggy en ook sneeuwbuien mochten we trotseren. Daarna werd het iedere dag zonniger en zonniger. Een mooie afwisseling dus. Alweer zeggen beelden meer dan woorden... Tasmania is zo adembenemend mooi en puur. Waar in de wereld zie je nog zoveel bomen, planten, kangoeroes, walabis, padymelons, wombats, walvissen en zeehonden rondom jou?

Uiteindelijk tijd om terug te keren naar the mainland of Australia. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Aswolk één was dan wel al verdergewaaid maar broertje aswolk 2 was aan de beurt. Tot op donderdag hing die nog ergens boven Tasmania te rusten waardoor alle vluchten alweer geannuleerd waren. Vanaf vrijdagavond begonnen sommige airlines terug te vliegen maar alles verliep uiterst chaotisch waardoor veel vluchten afgelast of uitgesteld waren. En aangezien Charlotte écht wel in Melbourne moet geraken om haar trip door de outback niet te moeten missen (er wachten daar immers drie vriendinnetjes op haar)... dan toch maar op veilig gespeeld en beslist om de boot te nemen. Eerst een 4uur durende busrit om vervolgens mij voor 10u op een reuzeschip te vertoeven. En ja, zoals velen mij gezegd hebben, zo voelt een mens nog eens afstanden. Het moest natuurlijk wel lukken dat de boot na 2u varen moest terugkeren naar vertrekpunt wegens medische redenen van een passagier. Het werden dus 13 lange uren in de plaats. Bovendien was die boot super streng beveiligd. Alle rugzakken en valiezen moesten gecheckt worden. Maar aangezien ze nog niet over zo'n systeem beschikten dat hen in staat stelt door de valies heen te kijken, mocht ik alles maar dan ook alles terug uitpakken. Een valies kan je gewoon open doen om alles te zien. Met een trekrugzak weet je nog niet veel meer als je die geopend hebt. Na de helft mocht ik gelukkig stoppen omdat ik er 'lief en onschuldig' uitzag, hah! Ik wist niet dat dit mij nog ver zou brengen.

Ondertussen aangekomen in Melbourne. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens naar de Victoria Markets te gaan om mij UGG boots aan te schaffen. Vanaf nu voel ik mij 100% Ozzie. Ook de wast is gedaan, de dikste winterkleren zitten voortaan onderaan mijn valies want vanaf nu wordt het alsmaar warmer, olé! Morgenochtend om 8u hang ik alweer in de lucht richting Alice Springs om van daar met een campervan door de outback te trekken richting Darwin, including the Red Centre. Geen paniek als je een weekje niks van mij hoort... ik zal mij ook écht in the middle of nowhere bevinden. En de uitspraak 'ge kunt ze in de woestijn droppen, dan nog zal ze haar plan trekken' zal bij deze bewezen worden.

Zoen!
Charlotte