'Take me down to the paradise city where the grass is green and the 'boys' are pretty'... New-Zealand was hiervoor definitely een goede keuze. Na enkele Lord of the rings - filmavonden, het proppen van al onze bagage in één enkele handbagage-rugzak (om uiteindelijk tot het besluit te komen twee broeken en twee shirts te dragen op de dag zelf) en het schrubben van onze hikingboots (jep, ze zijn daar nog meer paranoia dan in Ozzie-world), waren de vijf ladies volledig klaar voor een roadtrip doorheen the North Island. Vroeg opstaan om onze vlucht te halen was voor niemand een probleem. Integendeel, het enthousiasme was zodanig groot zodat we op de luchthaven toch maar enkele bekertjes gratis alcoholische proevertjes naar binnen hebben gekapt om onszelf wat slaap te gunnen op het vliegtuig. Klein detail, het was toen 7u in de morgen. De sfeer zat er dus al duidelijk in, nog meer wanneer we handen vol chocolade kregen van een hippe paashaas. Reizen met Pasen, ja, een aanrader.

Na het verzamelen van wat meer stempeltjes in mijn paspoort en het bijhorende verwerkingsproces van het feit dat ze die stempeltjes weeral zo scheef als iets en op onlogische bladzijden hebben gezet (jep, ik ben nog niet veranderd) waren we klaar voor boarding. Eens genesteld in ons vliegmachine, prezen we onszelf alweer lucky. Dit vliegtuig vloog verder door naar Chili met als gevolg: we konden lekker meegenieten van de nieuwste films en versnaperingen. Dit maakte de bumpy ride goed. Seriously, nog nooit zo'n schuddende rit in mijn hele leven gehad. Zelfs tijdens het opstijgen gingen we op en neer en van links naar rechts en was mijn bump soms wel 40cm van mijn zitje verwijderd. Maar goed, een mens moet er iets voor over hebben. Eens aangekomen in Auckland mijn beste glimlach bovengehaald voor de customs, een aantal vragen beantwoord waarom ik maar voor zo'n korte tijd naar NZ kom, waar ik in België woon en welke taal ik daar spreek en het laten infecteren van mijn hikingboots, vooraleer legaal het land binnen te wandelen. En jep, ik voelde meteen dat het hier goed zat.

Onze coole oude stationwagon opgepikt en hup, de roadtrip kon beginnen. Al gauw werden de rollen in de auto verdeeld: Yolande nam de rol als hoofdchauffeur op zodat ik mijn handen vrij had om de kaart te lezen (thank god, want de anderen hadden precies nog nooit een kaart van dichtbij gezien). En Charlotte sprong in wanneer Yolanda even aan een pauze toe was (opnieuw thank god aangezien de anderen nog nooit de bergen van zo dichtbij hadden gezien). De rest op de achterbank voorzag de auto met sandwiches, versnaperingen en muziek. Ideaal dus. We reden meteen richting Long Beach, net boven Auckland, om een vriend van mij op te zoeken die daar ondertussen al vijf jaar woont. We werden er als prinsessen onthaald met verse lasagne, 5 opgemaakte bedden en boeken en verhalen over wat we zeker moeten doen. Bovendien kregen de andere 4 dames nog elk een goeie regenjas aangezien hun gear het een beetje liet afweten. Een ideale start dus.

De volgende 3 dagen trokken we richting het Noorden van kiwiland. De drie hoofdkenmerken van NZ werden meteen duidelijk: een overdosis aan koeien en schapen, het gras is hier werkelijk groener dan groen (het gras in Lord of the rings is dus echt niet artificieel!) en serieus bergachtig aangezien zelfs de hoofdautostrades langst alle kanten kronkelen en je vaak maar aan 40km/u doen rijden. Om dan nog maar te zwijgen van de tientallen one-lane-bridges. Helaas volgde het slechte weer ons voortdurend op de voet. Hierdoor waren de mooie stranden van Bay of Island al iets minder aantrekkelijk en de lookouts al helemaal triestig. De grootste ontgoocheling was het meest Noordelijke punt van NZ: Cape Reinga. Waar we normaliter de clash tussen de Tasman Sea en de Pacific Ocean met bijhorende kleurverschillen moesten zien, zagen we niks anders dan mist. Zelfs de vuurtoren konden we maar net spotten wanneer we er 4m voor stonden. Maar goed, niks aan te doen en dus trok the fellowship opnieuw naar het Zuiden, dit keer langst de Westkust waarbij we honderden massieve Kauri-bomen konden spotten. En ik kan het je verzekeren: dan pas voel je je echt als een hobbit.

We reden door naar Mount Maunganui, op naar een landgenoot van Yolanda (Canadees) die hier al zo'n acht jaar woont. Ook daar waren we opnieuw met onze bump in de boter gevallen. De pizza zat al in de oven en de bedden waren opnieuw gedekt en dit terwijl we ons mentaal hadden voorbereid om op de grond te slapen. Al mocht ik hier wel nog een andere ontgoocheling aanhoren... omwille van het slechte weer zou de Tongariro Crossing Walk waarschijnlijk gesloten zijn en indien niet, simpelweg niet aangenaam zijn om te doen. En aangezien dit één van de hoofdactiviteiten voor mij was, kwam dit vrij hard aan. Je moet maar eens de foto's op de website bekijken:http://www.tongarirocrossing.org.nz/index.php?option=com_content&task=view&id=13&Itemid=27. Maar goed, ik heb er mij toen bij neergelegd en intussen mentale plannen gesmeed om ooit nog wel eens terug te komen. Sorry mama. Bijgevolg hebben we de overnachting in de jeugdherberg daar dichtbij geannuleerd en besloten om nog een extra nacht by Tracy te blijven.

De eerste dag in Mount Maungenui hebben we de berg beklommen en bovenaan de top de dorpsgek ontmoet die zei dat het Vaticaan zal worden aangevallen in november 2012 en de nieuwe Paus uit België zal komen - hij is dus duidelijk niet op de hoogte van de katholieke crisis in België- en dat de Russen de homoseksuelen zullen sturen om de World Trade gebouwen in New York aan te vallen - hij heeft duidelijk een aantal jaren geschiedenis gemist. Na de beklimming hebben we ons naar de plaatselijke hot pools begeven en genoten van een verdiende ontspanning. Op dag twee trokken we opnieuw landinwaarts. De eerste stop was de luchthaven van Taupo. Ik had de andere vier meiden kunnen overtuigen om te skydiven (be aware of my persuasiveness... and I'm talking to a specific person) en we hadden de avond er voor een afspraak gemaakt om 9u. Het was een uiterst mooie, zonnige (maar niettemin koude!!) dag maar net te winderig voor skydiven waardoor het uiteindelijk niet door is gegaan. Geen paniek, we vonden al snel een plaatsvervanger. Na een wandeling langs het Taupo meer, een bezoekje aan de indrukwekkende falls en de vulkanische activiteiten in the craters of the moon trokken we richting Rotorua om ons aan raften - inclusief een 7m waterfall - te wagen. Charlotte was weer in haar nopjes. Daarnaast nog de thermen, geisers en warmwater creeks bezocht alvorens tevreden terug te keren naar Tracy.

De volgende morgen namen we afscheid van onze gastvrouw en trokken we richting Matamata. Of klinkt 'Hobitton' jullie bekender? Jep, we waren te gast op de filmset van de 'Hobit' en konden de hele setting van het dorp van de Hobits uit Lord of the rings van dichtbij zien. Alhoewel er contraversie bestaat omtrent het bezoeken...ik ben blij er geweest te zijn. De setting stond perfect zoals het zou moeten zien en bovendien kregen we enorm veel weetjes meegedeeld. En wie kan zeggen dat hij hobbitbier geproefd heeft? Foto's kan ik helaas niet op mijn blog zetten, tenzij jullie mij graag voor de rechtbank zien verschijnen, maar eens terug in België kan ik jullie die persoonlijk laten zien. Die dag nog trokken we verder richting het Coromandel Peninsula en meer bepaald the Cathedral Cove. Dit is naar het schijnt de meest bekende plek van kiwiland... al deed dit bij mij geen belletje rinkelen en bleef de grote toeristentoestroom uit. Maar niettemin een mooie wandeling vooraleer op zoek te gaan naar accommodatie en wat slaap in te halen.

De laatste dag in NZ was aangebroken en dit stemde ons allen uiterst droevig. Maar een stralend zonnetje (oh we missed you) bracht de vrolijkheid in ons terug naar boven. We trokken naar hot water beach en - de naam zegt het zelf - genoten van een natuurlijke hot tube. Gewoon een kuil graven in het zand en hupla, het warme en vaak zelfs té warme water nodigde je uit om te baden. Of hoe vulkanische activiteiten toch ook wel zijn voordelen heeft. Een mooie afsluiter vooraleer ons terug naar Auckland te begeven en vast te stellen dat het ontzettend raar doet om terug in een stad te zijn... en te beseffen dat Sydney plots zo onvertrouwd zal aanvoelen. Opnieuw waren we te gast bij Tom in Long Beach en konden we ons avontuur afsluiten zoals het begonnen was. In schoonheid.