Hi folks!

Dringend tijd om nog even te laten weten dat ik het hier nog altijd ontzettend naar mijn zin heb, al vormen tienduizend assignment-deadlines wel serieuze spelbrekers. Maar het helpt een mens natuurlijk wel om niet te vergeten dat studeren een vrij essentieel deel uitmaakt van dit avontuur. In ieder geval, de eerste punten zijn binnen. Met een mooie 8/10 en 17/20 en commentaren als 'You made an excellent summary of the arguments for the neoliberal approaches to education' en 'I look forward to your next piece' vond ik het verantwoord om af en toe weekendtripjes te maken én een reis naar New-Zealand uit te stippelen. Jep, de paasvakantie - die hier wel wat later begint dan in België en jammergenoeg uit slechts één weekje bestaat - is bij deze alweer gevuld. Nooit gedacht dat ik nog in NZ zou geraken aangezien Australië zelf al zodanig groot is om alles gezien te krijgen. Opnieuw een meevaller dus. Samen met vier avontuurlijke meiden maken we autogewijs the North Island onveilig gedurende 9 dagen. Inderdaad vrij kort, en dit terwijl South Island ook (en misschien zelfs nog meer) de moeite is. Maar beter dat dan niks. Bovendien heeft het de gelegenheid om even binnen te springen bij een vriend die al enkele jaren in Auckland woont. Long time no see, no hear, dus daar gaan we nu even verandering in maken. We kunnen daar zelf met z'n vijven logeren en meegenieten van een echte kiwi-bbq. Of hoe geglobaliseerde vriendschapsbanden plezant én handig kunnen zijn.

Maar goed, wat heb ik de voorbije drie weken zoal uitgestoken? Heb je even tijd? Mijn to-do-lijstje is immers op korte tijd serieus ingekort. Olympic Parc, Royal National Park, Watson Bay, Northern Beaches... check! En het waren dan ook één voor één enorm mooie plaatsen. Ondanks het feit dat Sydney-city nog altijd mijn ding niet is... alles er buiten (en echt op maar enkele kilometers) maakt dit meer dan goed. Sydney heeft bijgevolg 348 verschillende gezichten en voor één keer kan ik dit enorm appreciëren. Bovendien werden die plaatsen één voor één ontdekt met enorm plezant gezelschap. Geert Kelchtermans, former prof van mij en vanaf 1 augustus mijn 'patron' aangezien ik vanaf dan als wetenschappelijk medewerkster aan zijn onderzoekscentrum van de KUL start (dit is dus het antwoord op de vraag die velen mij gesteld hadden in december - waar kan je starten?), was hier toevallig omdat hem een fellowship van 6 weken door de Catholic University of Sydney werd toegekend. Mijn to-do lijstje met plannen om de wilde natuur te bestrijden, schrok deze medebelg niet af waardoor van de ene uitstap de andere kwam. Of hoe situaties die eigenlijk een formeel gehalte inhouden toch uiterst gemoedelijk kunnen verlopen. 'Waarlijk schoon' was de conclusie.

Daarnaast kan ik jullie ook weer mijn goede daad van de week - die tegelijkertijd kemel van de week is, maar dat verdoezel ik liever - vertellen. De postbode kwam langs met een pakje voor één van mijn huisgenoten. En - lui zoals ze altijd zijn - weigeren ze de deur te openen als er iemand belt. Dus Charlotte offert haar maar weer op. Het postbode meisje was vrij hard aan het sukkelen om het zware pakje op het entree-trapje te krijgen van ons 'voorterras' waardoor ik haar direct te hulp schoot. Wat ik niet wist, was dat mijn huigenoten alweer vergeten waren om de achterdeur 's nachts dicht te trekken waardoor een serieuze windopstoot er voor zorgde dat de voordeur zich achter mij sloot... daar stond ik dan, zonder sleutel, zonder gsm, joy! En zoals verwacht waren de hieropvolgende drie minuten aan een stuk doorbellen voor mijn huisgenoten nog geen doorwegend teken van 'noodgeval'. Samen met het postbode meisje plannen gesmeed om langst de achterkant proberen binnen te geraken. Zij mee met haar karretje dat uiteindelijk als katapult heeft gediend om mij aan de andere kant van het hek te krijgen, vanboven op de vuilbakken en uiteindelijk op de grond. Met bijhorende lachtaferelen, uiteraard. Ze heeft mij zelfs uitdrukkelijk bedankt om haar een bijzonder leuke en spannende werkdag te bezorgen. Poor girl. Zo weten we alweer waarvoor we studeren.

Voor de rest niet veel nieuws onder de Australische zon - die bovendien 'katjeduk' aan het spelen is en zich niet zo veel meer laat zien als tijdens de zomermaanden. En oja, buiten dat de tijd hier enorm vlug gaat en we de kaap van de laatste 100 dagen al overschreden hebben. Gemengde gevoelens dus.

Zoen.
Charlotte