Long time no see, dat was al lang duidelijk, maar dit keer ook long time no hear. My fault. En ik beken: ik heb geen excuus voor handen zoals ‘er is hier de laatste weken niet zoveel gebeurd' want dat zou compleet gelogen zijn. Als je weet dat ik van mijn laatste blog tot nu toe zo'n 2500 kilometer heb afgelegd waarvan maar 700 met het vliegtuig en al de rest met de bus, dan kan je je wel voorstellen dat ik heel wat gezien en meegemaakt heb. En toch zijn er zo weinig woorden beschikbaar om te beschrijven wat ik gezien en gevoeld heb. Indrukwekkend, uniek, bevrijdend, ... allemaal schieten ze te kort. Maar laat ons beginnen bij het begin: Sydney.

Sydney klinkt voor velen in de oren als een eeuwige jeugddroom en ja, terecht. Maar toch heeft het ook een angstwekkend kantje. Het geeft je een ontzettend nietig gevoel wanneer je door de straten met meters hoge skyscrapers flaneert. Ondanks het feit dat ik nog niet in New York geweest ben - het is te zeggen, buiten dat half uurtje in een taxi van de ene luchthaven naar de andere - had ik het gevoel dat ik mij van vliegtuig had vergist. Sydney, New York, je kan ze precies op één rijtje plaatsen. Maar dan, beste vrienden, neem je de boot naar Manly, de bus naar Bondi en Congee, of gewoon een wandelingetje door Hyde park of de Rocks, en je bent op slag vergeten dat je je in één van de grootste steden ter wereld bevindt. Is dit niet geweldig? In ieder geval, het smaakt naar meer. En maar goed ook, aangezien ik er vanaf eind februari tot eind juni mijn thuis van zal moeten maken. Helaas nog geen vaste verblijfplaats gevonden voor die maanden. Wel ben ik al eens binnengesprongen op de unief en hebben ze mij toegang verleend tot de database van de huisvestingsdienst. Dus vanaf we opnieuw in Sydney zijn aangekomen (16 februari) zullen we een 100tal telefoontjes plegen, olé!

Vervolgens het vliegtuig naar Melbourne genomen, wat neerkwam op een anderhalf uurtje vliegen. Een peulschil eens je al 30 uur gevlogen hebt. Heel leuk koppel van Zweden leren kennen in de shuttlebus naar de luchthaven, samen gevloekt op de traagheid van onze chauffeur uit angst om onze vlucht te missen en samen wat gebabbeld over van alles en nog wat waaronder over wat een hel het voor een backpacker is wanneer de luchtvaartmaatschappij zijn baggage verliest. Dat hadden we dus beter niet gedaan want daar stond Charlotte na anderhalf uur mooi moederziel alleen te wachten op haar rugzak... zonder resultaat. Vloeken en nog eens vloeken want eens je backpack weg is, voel je je onmiddellijk op gelijke hoogte met een daklozen. Alles wat je bezit zit nu eenmaal in die ene zak. Na het invullen van tienduizend papierkes en het 345x herhalen dat ik mijn rugzak écht nodig heb en dat ze er werk moeten van maken, ging ik dan maar zakloos naar mijn geboekte jeugdherberg. Gelukkig had ik leuke roomies waardoor ik wel een handdoek en shampoo en zo mocht gebruiken. Maar slapen in een bikini (want dat was nog het toppunt, die had ik nog aan aangezien ik rechtstreeks van het strand in Sydney kwam) was alles behalve comfortabel. De volgende ochtend dan maar een 30tal telefoontjes gepleegd, op zoek naar mijn bagage, maar zonder resultaat. In de avond had ik meer succes: slechts 15 telefoontjes én met resultaat. Twee uur later stond mijn backpack mooi in mijn hostel op mij te wachten. En wees maar zeker, het was een ontroerend wederzien. Voor de rest heb ik enorm genoten van mijn verblijf in Melbourne. Awesome city omwille van de eenvoudigheid en uiterst rustgevende sfeer. Bovendien is dit de eerste stad die ik in Australië heb gezien met iets wat oudere, culturele gebouwen. De Victoriaanse stijl was er op en top. En, kwestie van de perfecte timing verder te zetten, was Melbourne juist toe aan de eerste rondes van de Australian Open. Als een trotse Belg voor ons Kim gesupporterd, samen met Sarah en Johannes. En ook de Australiërs kozen voor de kant van Clijsters: 'Kimmie' zit immers in het hart van de Australiërs, ondanks het feit dat haar relatie met Leyton Hewitt passé is. Na die match getracteerd geweest op tennis eerste klasse: een geweldige match tussen Leyton Hewitt en Nalbandian. Een vijf setter die van 20pm tot 2am heeft geduurd en er werd voor ieder punt gevochten. Het zou me niet verwonderen dat deze eerste ronde uiteindelijk tot de match van de wedstrijd wordt uitgeroepen. Voor de rest mijn dagen gevuld met door de straten van Melbourne te flaneren, de tram te nemen naar de beach randgemeente St-Kilda en de trein naar Brighton beach om de kleurrijke strandhuisjes te bewonderen. En net zoals dit in Sydney al het geval was, was dit ook het geval in Melbourne: iedereen vroeg aan mij de weg, precies alsof ik er als een local uitzie. Maar dat blijkt ook wel degelijk zo te zijn. De vrijdag ben ik immers vertrokken op een driedaagse Great Ocean Road trip met een organisatie en de gids wist mij te vertellen dat ik er uitzie als een typische Australische, zonder dat ik hier zelf naar vroeg. Slechts wanneer ik mijn paspoort toonde, kon hij zich verzoenen met het idee dat ik Belgisch was.

Ten slotte die geweldige driedaagse gehad. De views waren gewoon prachtig, adembenemend en onbeschrijfelijk. Als je eventjes de tijd neemt om de foto's bekijken, dan zal je wel weten wat ik bedoel. Helaas moesten we in die drie dagen ook wel een grote afstand overbruggen, zo'n 800 kilometer, gaande van Melbourne naar Adelaide, waardoor we ook wel veel in de bus zaten. Maar daar hadden we wel het een en ander op gevonden. Zo kan ik trots zeggen dat ik als tweede geëindigd ben in de big-wheat-biscuit-without-liquids-contest! Hah, waar een mens zich toch mee bezig houdt om de verveling tegen te gaan. Wheat biscuit is zo'n geconcentreerde ontbijtgranenreep uit een grote box die je in melk moet leggen om cornflakes te krijgen. De bedoeling was om dit droog gedoe zo snel mogelijk naar binnen te spelen, zonder vloeistoffen. En ik kan het je verzekeren... er bestaan leukere dingen in het leven. Maar hilarisch om iedereens gezicht te zien tijdens het kauwen en doorslikken. Leuke groep dus en een deel hiervan verblijft ook in dezelfde jeugdherberg als mij, hier in Adelaide. Bijgevolg hebben we er al leuke avondjes opzitten. Adelaide zelf dan is vrij klein, ondanks de grotere stip op de Australische kaart, maar ideaal om eventjes terug op adem te komen. Het weer zit ook goed, zo'n 30 graden, wel nog altijd wat bewolkt, maar er wordt aan gewerkt. Morgen gaan we voor een dagje strand, overmorgen gaan we op daguitstap naar de meest belangrijkste wijnstreek van Australië, namelijk Barossa Valley en donderdag en vrijdag ga ik kamperen op Kangaroo Island. Mooie vooruitzichten dus. Nu maar hopen dat mijn voet tegen dan wat genezen is want oja, ik ben tijdens de voorbije driedaagse door één of ander beest gebeten met een allergische reactie als gevolg: voet volledig opgezwollen en het dragen van schoenen is vrij moeilijk. Maar de apotheker heeft mij een aantal wondermiddeltjes gegeven en ze blijken wel degelijk te helpen, olé!

En als allerallerlaatste: de overstromingen blijven mij inderdaad volgen. Ondertussen zijn er ook al overstromingen in de state Victoria, waar ik nu dus verblijf. Hierdoor hebben we een deeltje van de driedaagse moeten overslaan, namelijk de Grampians. Maar voor de rest, geen zorgen, ik zit hier super veilig.

Toedeloew!