Allereerst wil ik iedereen geruststellen: I'm okay! Zo te zien heb ik Brisbane juist op tijd verlaten. Van een perfecte timing gesproken! Voor zij die geen flauw idee hebben wat er gaande is: de overstromingen hebben nu ook al Brisbane bereikt. Ja, wie had dat gedacht, een grootstad dat landinwaarts ligt. Alles is gesloten en er is zelfs een soort ‘dam' gebouwd rondom de rivier om het stadscentrum te sparen. Helaas heeft dit niet mogen helpen. Sommige delen van het stadscentrum staan al blank. Uit angst om voor een ganse tijd volledig van de wereld afgesloten te worden, heeft iedereen zijn voorraad ingeslagen waardoor de rekken in de supermarkten gewoonweg leeg zijn. En zij die echt naast de rivier wonen of in lager liggende delen van Brisbane zijn al moeten vluchten. De studentaccomodation waar ik acht weken heb verbleven, ligt op zo'n 100m van de rivier... bijgevolg hou ik mijn hart vast voor achtergebleven vriendjes en vriendinnetjes. Zonet hebben ze me verteld dat ze geen electriciteit meer hebben en dat dit voor een tijdje zou kunnen zijn. Fieuw, denkende dat ik op het 13de verdiep zat en dat dit ongelofelijk veel trappen zou zijn, prijs ik mezelf gelukkig! Ze hebben mij in ieder geval al foto's doorgestuurd van de situatie daar in Brisbane, dus check zeker maar eens de fotopagina. Schrijnend.

Het ziet er naar uit dat het geluk aan mijn kant staat en dat ik voor een perfect avontuur ga, zonder enige vorm van tegenslag. Ofja, apart from the weather and the bus delays. De bussen die ik telkens moet nemen om verder zuidwaarts te trekken, komen van de overgestroomde gebieden. Hierdoor had ik gisteren twee uur vertraging. Benieuwd wat het vandaag zal geven en of er überhaupt een bus zal komen opdagen. Een Japanner hier in de jeugdberg moest de bus die ik vanavond moet nemen deze ochtend nemen. Helaas, zonder enig succes. Maar de organisatie vertelde hem (helaas niet ‘garandeerde hem') dat hij de bus van vanavond (mijn bus dus) kan nemen. Afwachten dus! Maar in ieder geval: ik heb mijn twee handjes al serieus gekust! Want zij die hun trip opwaarts, naar het noorden, hadden uitgestippeld, zijn al hun geld kwijt. Niks wordt terugbetaald omwille van het alomgekende excuus ‘act of God'.

In ieder geval: waar ben ik nu en wat heb ik ondertussen al gedaan? Wel, na een aantal traantjes heb ik vorige zaterdag omstreeks 6am Brisbane verlaten. Brisbane was immers al een beetje mijn nieuwe ‘thuis' geworden en het is niet fijn om al wat ik hier had opgebouwd achter te laten. Maar tegelijkertijd was ik uiterst ‘excited' want eindelijk is het zover: de start van een 7-weeks lasting adventure, helemaal op mijn eentje! Na een busrit van 8 uur (en geloof mij, doordat er een irritante Hollandse naast mij zat, duurde de rit precies 16 uur) kwam ik eindelijk aan in Coffs Harbour. Leuk dorpje, mooie views en de heerlijke overheersende ‘no worries' mentaliteit. Ook leuke mensen ontmoet. Eentje ervan heeft mij salsa geleerd (ofja, terug opgefrist) en de andere heeft haar manicure skills op mij uitgetest. Mooi meegenomen dus. Omdat er in Coffs Harbour zelf niet veel te beleven valt, heb ik één dag een mountainbike gehuurd en de bredere omgeving verkend (en ik kan het je verzekeren: nogal bergachtig!) en een andere dag een 4 wheel driver gehuurd om op mijn eentje een daguitstap te maken naar één van de mooiste nationale parken van Australia: Dorrigo National Park. Daarvoor passeerde ik eerst langst één van de mooiste autowegen in Australië, recht door het platteland en de bossen: de Waterfallway. In ieder geval: het was genieten. Na wat tussenstopjes in kleine dorpjes zoals Sawtell, Bellingen en Dorrigo zelf (ofja, dorpjes, het enige wat ze daar hebben is een postkantoor en een bottleshop, zo zie je maar wat ze hier het meest nodig hebben), kwam ik eindelijk aan in het natuurgebied. Helaas waren de weersomstandigheden alles behalve gunstig - totally windy, rainy and foggy - waardoor de look-outs geen enkel effect hadden. Bovendien was het verboden om wandelingen te maken door het regenwoud. Dan maar met mijn 4x4 door het regenwoud geflaneerd op een onverharde weg: een één uur durende rit waar ik niemand anders tegenkwam en ik dus in mijn eentje volop kon genieten van de prachtige natuur. Helaas kan je hiervan zo goed als geen foto's op mijn blog terugvinden aangezien rijden en foto's nemen niet zo goed samen gaan.

Op dit moment zit ik al in Port Macquarie. Gelukkig verblijf ik hier maar één dagje want er is hier, in het schoonste gezegd, niks te doen. En door het feit dat het hier nog regent ook, is de hoofdattractie, namelijk het strand, al volledig onaantrekkelijk. Wel kan ik mijn dierenlijstje aanvullen door een ontmoeting met een aantal vliegende kakkerlakken, bloedzuigers en een locale aap. En ik kan je verzekeren: dienen aap kan nogal lawaai maken in de avond!

Genoeg leesvoer voor jullie nu. De volgende post zal vanuit Sydney of Melbourne zijn, er van uit gaand dat ik daar geraak! Toedeloew!