Arrawarra - Spot X (surflessen en skydiving)

G'day folks!

Ondertussen zijn we al weer een weekje verder... wat gaat de tijd toch snel! Bijgevolg heb ik al weer heel wat dingen meegemaakt en wil ik die graag even met jullie delen! Gedurende de week gebeurt hier niet zoveel speciaal. De routine van opstaan, skypen, naar de les gaan, wat boodschappen doen, koken, wat dingen regelen, iets gaan drinken met klasgenoten, een mondelinge presentatie voorbereiden (jep, dit heb ik iedere vrijdag aan mijn been), etc. zit er al goed in. Toch heeft iedere dag wel iets. Je leert hier iedere dag nieuwe mensen en nieuwe Australische gewoontes kennen. Zo heb ik ontdekt dat men zelfs in de Australische banken alles behalve formeel met hun klanten omgaan. Mijn contactpersoon 'Tim' belde mij deze week om te vragen hoe ik het stel in Australië, of ik nog geen heimwee heb en om te zeggen dat ik eens moet binnenspringen zodat ie een paar goeie cafés kan aanduiden op mijn stadsplan. Zogezegd, zogedaan. 'Tim' (want owé als ik meneer durf te zeggen) heeft mij driekwartier geëntertained door ondermeer uit te leggen dat iedere staat in Australië zijn eigen bier heeft, dat Australië verschillende klimaten kent en welke je in welk seizoen het best bezoekt, dat de horizontale straten in Brisbane genoemd zijn naar koningen terwijl de verticale genoemd zijn naar koninginnen, etc. Daarnaast moest ik hem beloven om iedere maand eens binnen te springen zodat hij weet dat ik oké ben. Hah! Los van het bank-gedoe heb ik ontdekt dat de Australiërs het liefst van al op hun blote voeten rondlopen en zelfs op hun blote voeten rondrijden met hun auto in de stad. Maakt niet uit of je met een minitje, mega-truck of zelfs een bus rijdt, blootvoets gaan ze! Allemaal doodnormaal hier. Boetes hiervoor kennen ze niet. En de laatste ontdekking is hun liefde voor kerstmis. Vanaf nu kan je overal kerstbomen met bijhorende kerstversiering en -verlichting zien, weergalmen de kerstliedjes door de straten en rijzen er precies winkeltjes uit de grond waar je alleen kerstspulletjes kunt kopen. Geen idee wat die winkeltjes na kerstmis doen... iedereen klaarmaken voor Pasen?

Dit weekend heb ik alweer een tripje gemaakt. Nadat ik vorig weekend Jane in de jungle heb gespeeld, ging ik dit weekend de sportieve kant op. Mijn eerste lessen golfsurfen zijn een feit! Hiervoor trokken we (in een groepje van 8 man) naar een klein dorpje Arrawarra, vlakbij Coffs Harbour. Vrij afgelegen en des te mooier! Ondanks dat iedereen mij verwittigde dat ik blij mocht zijn als ik na vier uur surfen één keer op mijn bord recht kon staan, stond ik van bij de eerste golf al op mijn plank. Oké, elegant was het niet, maar ik stond er wel hé! Daarna wel een stuk of 20 nosedives gemaakt, maar al bij al heb ik meer op mijn bord gestaan dan in het water gelegen. Best trots dus. 's Avonds een barbie gehouden (hoe kan het anders hier in Australië) en erna een avondwandeling op het strand om uiteindelijk uitgeput maar toch vol spanning in ons bedje te kruipen... Vol spanning, inderdaad, want om 6u30 in de morgen kwam een man ons halen om ons richting het vliegveld van Coffs Harbour te voeren. Vliegveld? Kom je al terug naar huis, Charlotte? Nee hoor en maar best ook, want een 27uur durende vlucht zou ik niet overleven in zo'n klein vliegertje zonder stoelen. Jep, je hoort het goed. Charlotte heeft al haar angsten eens aan de kant gezet - oké, vooral als resultaat van lots of lots of peer pressure - en heeft haar eerste (en ook wel laatste) skydive-sprong gemaakt vanop 14 000ft. Het hoogste wat je kan doen in Australië, toch voor onervaren springers. Jep, en dat voor iemand die al schrik heeft om gewoon in een vliegtuig te zitten. Bij deze ben ik alweer 2 levensjaren kwijtgespeeld door de angsten die ik heb doorstaan, maar, dit was het zeker en vast waardig. Het gevoel van vrij zijn, de prachtige uitzichten,... gewoonweg onbeschrijfbaar. Mama, papa, wees gerust, vanaf nu doe ik het weer wat kalmer aan! No worries! :)

Ziezo, tot zover mijn week. Wie bewijzen wilt zien, kan die terugvinden bij de foto's. Ik probeer straks de video van mijn sprong nog eens opnieuw up te loaden, maar ik vrees dat het niet zal lukken. Ik kreeg de vorige keer, na 70 minuten, een error. Maar we give it a try! Veel meer dan wooo, whaaa, stop, haa, wiii valt er wel niet te horen maar het geeft wel prachtige beelden!

See ya guys!

Fraser Island

Haaai folks!

Na het spotten van een aantal wilde kangoeroes, het wegvluchten van dingo's en arends, het krabben aan 35 mosquitobeten, het trotseren van 35 regendouches en het vinden van zand, blaadjes en andere rommel in ieder kledingsstuk, durf ik zeggen dat ik kennis heb gemaakt met het échte Australië! Dit weekend ben ik, samen met nog 15 man van de EF School, er op uitgetrokken naar het Fraser Island. Dit is het grootste zandeiland ter wereld en is één van de mooiste National Parks van Australië. Prachtige kuststroken, indrukwekkende regenwouden en lekker warme meren met een ongelofelijk zachtige zandondergrond zorgden voor geweldige indrukken. Jep, een mens zou er wel eens stil van worden!

Vrijdagochtend om 7u werden we opgepikt in Brisbane door een flashy oranje 4x4 minibus. Na een rit van 2u maakten we een eerste tussenstop: Noosa, welgekend als de hipste beachside destination in Australië. Op vrijdagmorgen was er daar geen kat te bespeuren waardoor we heel de kuststrook hebben afgereden tot aan Rainbow Beach, met twee meters rechts van ons de wilde zee en twee meters links van ons de oranje zandbergen, hoe idyllisch! Eens aangekomen in Rainbow Beach en na het picknicken met onze zelfgemaakte pastasalade op het effectief kleurrijke strand (je vindt er immers zandstroken met telkens een ander kleur), trokken we richting Fraser Island. Gewoon even ergens ten midden het strand wachten met de minibus, en hupsakee, daar komt een ferry. Eens gedropt op het eiland begon de bumpy ride. Al schommelend van links naar rechts, boven naar beneden, flaneerden we het oosten van het eiland, richting Lake Wabby. De laatste kilometers waren echter wel te voet te doen, dwars door het regenwoud. Een spinneke, roofvogel, wormke of reptiel meer of minder... we trotseerden die allemaal in onze beachwear en bijhorende slippers. Jep, je wordt hier effectief uitgelachen door de Australiërs als je hiervoor stevige en vooral dichte schoenen aantrekt. Na het bewonderen van de indrukwekkende dichtbeboste regenwouden en vervolgens van de uitgestrekte zandvlaktes namen we een duikje in het meer. Lekker warm water, een super zachte ondergrond, mooie natuur er rond... wat wilt een mens nog meer? Wel, het zonnetje had wel iets mogen schijnen nadat we al gedurende een hele dag uitgeregend waren. Helaas pindakaas. Daarna trokken we volledig uitgeteld richting onze accomodatie waar we ons verdeelden in groepjes van vier. Emma, Lene, Chanette en ik namen kamer 6 voor onze rekening. Na een goeie warme douche en warm buffet waren we volledig klaar voor een feestavondje in de plaatselijke bar. Op onze slippers en met een 'schooner XXXX' (oké, het blijft pisbier in vergelijking met dat van België) in de hand gingen we door tot in de ochtend. Geen gezever van hoge hakken en pijnlijke voeten achteraf, hah, what a lifestyle! Sorry Ellen Van Steenwinkel, tot zover mijn toewijding aan high heels! En gelukkig maar, want die avond hebben we het toch op een loopje moeten zetten voor een rondzwervende dingo. Voor zij die niet weten wat dingo's zijn: ze zien er uit als een hond en het zijn ook min of meer honden maar helaas zijn ze een stuk less cute. Het zijn super agressieve beesten die alleen maar uit zijn op voedsel en je wel eens een been of arm of een zoontje of dochter minder kunnen bezorgen. Gruwelijk dus!

De volgende twee dagen, de zaterdag en de zondag, hebben we nog een aantal delen van het regenwoud getrotseerd, hebben we nog een aantal duikjes genomen in diverse prachtige meren en hebben we ons ook begeven richting het meest noorderlijke punt van het eiland waar we enkele rotsen konden beklimmen en konden genieten van het prachtige uitzicht. Oja, het was niet bepaald elegant flaneren door de regenwouden. Om slangen en ander ongedierte te mijden moesten we al stampend het bos ingaan nadat we een spray over onze enkels kregen die een extra afwerend effect zou moeten hebben. Daarnaast moesten we met onze éne hand rond ons zwaaien om de muggen en vliegen van ons weg te houden en ons andere hand boven ons hoofd als een speer voor roofvogels. Hah, totaal geen zicht, maar precies wel vrij efficiënt.

In ieder geval: ik ben veilig en wel terug 'thuis' in Brisbane. Zij die mij dit weekend hebben trachten te bereiken... we hadden niks van 'reception' op Fraser Island, dus ik kon helaas geen berichtjes of oproepen ontvangen. Dit zal nog wel meer het geval zijn tijdens mijn avontuur hier maar ik probeer jullie voortaan op voorhand te verwittigen.

Tot de volgende!

My first day at school!

Hey Darling!

Jep, dat is mijn nieuwe aanspreeknaam sinds enkele dagen. Je hoort het in de winkel, in de bank, in het postkantoor... overal! Of ze mij daar al zo goed kennen? Hah, bijlange niet, maar ze houden hier gewoon niet van al dat formeel gedoe. That's the way I like it! Waar je ook gaat, vragen ze hoe het met jou gaat. De beleefdheidsregel is dat je hier effectief op antwoordt en dezelfde vraag terugstelt. Dit was vrij raar in het begin want tja, je kent die andere personen helemaal niet en bovendien staat er nog eens 40 man na jou te wachten om bediend te worden. Zo zie je maar dat de Belgische mentaliteit er nog zeker in zit: ik voel nog altijd een zekere druk om door te doen zodat de anderen niet te lang moeten wachten. In Australië zitten ze daar niet mee in, no worries! Zo neemt iedereen de tijd om te vragen wat ik hier kom doen, waar ik vandaan kom, welke taal ze in België spreken, etc. En als ik spreek over een Engelse taalcursus om mij wat meer in te burgeren, krijg ik voortdurend het antwoord: 'You don't need that! Your English is very good!'. Jep, zo gaat een mens gedurende de hele dag al glimlachend door het leven. En oja, terwijl ze zo met jou aan het praten zijn, pakken ze al jouw spullen in en sorteren ze die naargelang categorie: groenten en fruit samen, pasta en deegwaren samen, etc. Zeg dan nog eens dat vrouwen geen twee dingen tegelijkertijd kunnen doen! Want oja, je ziet precies alleen maar vrouwen achter de kassa staan, maar dat is ook in België het geval.

MIjn eerste dagen hier waren vrij eenzaam. Hier op het appartement kwam ik geen kat tegen dus heb ik gedurende drie dagen de hele stad doorkruist, de citycat genomen op Brisbane River, mij op het kunstmatig strand gelegd van South Bank, wat boodschappen gedaan en uiteraard allerlei praktische zaken geregeld. Gedurende die dagen heb ik al mijn eerste blooper opgelopen: Charlotte steekt per ongeluk al haar eten in de diepvriezer in plaats van de frigo waardoor ze het uiteindelijk allemaal heeft mogen weggooien... want ontdooide appels, kiwi's, komkommer, etc. vind ik toch maar niks. En als je weet dat alles hier ontzettend duur is zoals appels aan 9 euro de kilo, dan is dit serieus vloeken! Nu vragen jullie je waarschijnlijk af: hoe heb je dit nu kunnen doen? Welja, de diepvries is hier geen apart schuifvak boven of onder de frigo maar gewoon het ganse linkergedeelte... en bovendien kwam er niet echt damp uit wanneer ik die opende. Volledig ander systeem als bij ons en Charlotte heeft het mogen voelen!

Voor de rest heb ik gisteren mijn eerste schooldag gehad. Waw, wat was ik enthousiast, precies als ne kleinen die naar het eerste leerjaar mocht gaan. Om 8u vertrok ik richting Melbourne Street, met de stroming mee want alle werkkrachten begaven zich toen richting hun kantoor. Eens aangekomen kregen we eerste een korte rondleiding door Brisbane, wat uitleg over de school, over de lessen, over diverse activiteiten en moesten we om af te sluiten nog een mondelinge test doen. Deze week waren we met 5 nieuwe studenten... en het klikte al meteen vrij goed met een Deens meisje Chanette, dus wij besloten om gedurende de middag samen op stap te gaan. Zij was nog maar aangekomen in Brisbane van de avond er voor en had nog niks van het centrum gezien. Na een flinke wandeling en wat geregel van praktische zaken zoals het openen van een Australische rekening (big hint to mummy and daddy) kwamen we uitgeteld aan op onze residentie want jep, toevallig, ze verblijft het in hetzelfde gebouw. Samen gekookt en ondertussen een fransman en twee belgen leren kennen die op haar appartementje zitten en erna richting South Bank vertrokken om nog eens de City Cat te nemen maar dan 'by night'. De stad is helemaal verlicht dus het gaf wel een leuke touch aan de city.

Ondertussen is het nu 8u30 's morgens en zal ik mijn dag starten met nog wat praktisch geregel en dan met mijn eerste échte les. Meer hierover in de volgende blogs.

Oja, nog enkele weetjes. Wist je dat:
- Charlotte nu officieel last heeft van een jetlag aangezien ze al iedere dag om 6u 's morgens uit haar bed is?
- de cornflakes en de yoghurtpotten hier dubbel zo groot zijn als in België?
- en dit terwijl je hier bloemkooltjes en courgetten voor één persoon vindt en de nectarinen niet groter zijn dan een pingpongbal?
- het verplicht is om een helm te dragen als je hier de fiets neemt en iedereen dit ook effectief doet, ondanks een feestelijke outfit?
- Charlotte precies een bomma is wanneer ze naar de juiste betaalmunten zoekt?

See you next time!

Aankomst Brisbane

Hey mates! How ya doing?

Jep, dit zinnetje heb ik sinds mijn aankomst in Australië al zeker 30 keer mogen horen. En dan nog met zo'n vettig accent. Of ze mij kennen of niet, dat doet er niet toe. Maar hier straks meer over. Laat ons beginnen bij het begin: het afscheid. Zoals jullie vorige week zaterdag hebben kunnen zien, ben ik daar allesbehalve een heldin in. Dit werd alweer bevestigd wanneer ik thuis afscheid nam van broers en schoonzussen en vervolgens op de luchthaven van de mama en de papa. De radio heeft dit nogmaals ondersteund door het liedje 'There she goes' van Corrs te spelen, alsof het nog niet triestig genoeg was. Maar goed, Charlotte, het is uwen droom, dus hup een laatste knuffel om je vervolgens van kop tot teen te laten fouilleren bij de douane. Zogezegd, zogedaan. Vervolgens voor mijn eerste starbuckskoffie van de komende negen maand gegaan, al wachtend op mijn vlucht naar Londen. Deze vlucht duurde een uur en een kwartier (wat voor sommigen onwaarschijnlijk leek) en fungeerde dus als opwarmertje op wat nog moest komen. Naast mij zaten twee vijftigers die richting Nieuw-Zeeland gingen voor vier weken. En zo te horen was dat niet het eerste avontuur dat ze tegemoet gingen. Jep, zo wil ik ook wel oud worden! Uiteindelijk aangekomen in het enorm drukke Londen Heathrow waar ik mij nog vlug een stoeltje heb kunnen bemachtigen tussen twee dikzakken. Gelukkig was dit maar een noodoplossing voor een korte tijd want een half uur later gingen de gates van de vlucht Londen-Singapore reeds open. Mooi op tijd! Maar dit bleek ook nodig te zijn als ik zag hoeveel volk er daar in die Boeing 747 moest opstappen. Het vliegtuig zat werkelijk stampvol waardoor de bagagerekken ook en waardoor Charlotte gedurende 13 uren haar rugzak en jas zelf mocht bijhouden. Alles behalve comfortabel! Toch heb ik nog vrij veel kunnen slapen waardoor de reis in één twee drie er op zat. Alleen jammer van mijn achterbuurman die het nodig vond om voortdurend aan mijn zetel te trekken waardoor ik dan ook constant werd wakkergemaakt... Wel nog even melden dat dit een enorm zachte en schokloze vlucht. En zij die weten hoe ik de boel bijeen kan roepen mij wat turbulentie, zullen daar niet rouwig om zijn! De laatste vlucht daarentegen, viel serieus tegen. Ik had al net iets teveel geluk gehad. Nu bleek dat het vliegtuig met een lek zat (en dat moet je nu net tegen Charlotte zeggen!). Technici gingen dit zo snel mogelijk oplossen... wat ook gebeurd is na twee uur'n half wachten. Gelukkig heeft de piloot zo'n uur ingehaald door gunstige weeromstandigheden, ofja, we zullen het maar op de wind steken want tussendoor zagen we diverse bliksemschichten rond onze oren vliegen. Uiteindelijk vrij groggy aangekomen in Brisbane en mochten we één voor één de douane gaan trotseren. Hoewel de helft bij mij niet klopt, namelijk ik heb een visum voor drie maand en ik verblijf hier voor negen maand (omdat ik nog een studentenvisum moet aanvragen, maarja, dat weten zij niet), hebben ze geen enkele vraag aan mij gesteld en me vriendelijk verwelkomd met 'enjoy your stay'! In vergelijking met wat we in vele series en films zien: piece of cake! Ofja, de springende hond moest ik er wel nog bijnemen. Hij moest van zijn politiebaasje op mij springen om te zien of er niks in mijn rugzak zat dat niet mocht... 'Go boy, just jump on her back'. Gelukkig was ik hierdoor nog min of meer gewaarschuwd! Maar men kon mij natuurlijk ook vragen om gewoon mijn rugzak even van mijn rug te doen, maar ja.

Uiteindelijk aangekomen in Brisbane! Eerst en vooral mij geïnstalleerd in mijn nieuwe woonst. Dit was vlug gebeurd aangezien ik ook maar 18 kilo mee had om uit te pakken. Daarna wat inkopen gedaan in het centrum, waar iedere shopbediener mij persoonlijk begroette met 'hey mate, how are ya? en vervolgens genoten van een lekker warm douche in mijn nieuwe woonst. Ik heb nog geen medestudenten tegen het lijf gelopen, maar dat zal van het weekend wel het geval zijn!

Vooraleer ik in bed kruip om wat slaap in te halen, wil ik jullie nog een aantal weetjes meedelen:

- Charlotte heeft hier deze middag een pot Nutella choco gekocht!
- Charlotte haar haardroger blaast hier bijna dubbel zo hard als thuis!
- De wc draait hier nog op dezelfde manier als bij ons!
- Geloof nooit vakmannen die beweren dat ze jou de juiste adaptor verkopen... twas hier derde
keer, goede keer!
- En jep: Australiërs zijn echt wel knap!

Daaag!
Charlotte x

Backpack, tickets and leaving tears: check!

Haaai folks!

Geloof het of geloof het niet: het is eindelijk zover! Twee jaar heb ik volop gedroomd over deze dag en één jaar heb ik mij ook effectief beziggehouden met alles te regelen om dit avontuur waar te maken. Vaarwel toekomstmuziek, welkom harde realiteit met bijhorend 'klein hartje'. Uiteraard klinkt het af en toe door mijn hoofd van 'Ah, Charlotte, kan je nu niet eens gewoon normaal doen zoals alle mensen... na je studies gaan werken in plaats van je altijd in zo'n moeilijke positie te duwen'. Maar als ik dan mijn reisboeken terug bij de hand neem.... weet ik goed waarom ik dit allemaal doe. Dus no worries mates, ik heb jullie niet voor niks met zo'n triestig afscheidsmoment opgezadeld!

Bij deze wil ik jullie nog even bedanken voor de geweldige afsluiter van vorige zaterdag, ook al heb ik het mij de volgende dag serieus mogen bekopen! Een reden te meer om mij aan mijn belofte te houden en na 9 maand terug te keren... want zo'n toffe bende laat ik niet graag op mij wachten!

So long, farewell... Charlotte en de 18 kilo wegende trekrugzak are on their way to down under! En zoals jullie op het voorblad van mijn boek geschreven hebben: ze zullen het geweten hebben!

x