Western Australia

Bij het schrijven van mijn laatste blog bevond ik mij in Adelaide, in de bewoonde wereld. Omdat er in Adelaide zelf zo goed als niks te beleven valt, trok ik voor een dag naar het Noorden om de wijnstreek, Barossa Valley genaamd, te verkennen. Ondanks de lekkere wijnen viel dit een beetje tegen. De wijnstreek is volledig vlak waardoor de imaginaire pitoreske beelden van wijngaarden op heuvels wegbleven. Daarna ben ik ook op een tweedaagse geweest naar Kangaroo Island. Dit maakte alles meer dan goed. So far my favourite spot in Australia. Prachtige kustlijn, zo goed als onbewoond waardoor de kangoeroes, walabi's, pinguins, possums, kreeften, papegaaien rond uw oren springen, zwemmen en vliegen. Gekampeerd in een knoddige cottage met, uiteraard, een Aussi BBQ inclusief kangoeroe op het menu. Wel vrij sadistisch wanneer er op z'n minst 60 kangoeroes rondom u aan het rondhuppelen zijn. Het enige wat ontbrak was een gezellig kampvuur maar omwille van de droogte in Australië en de te hoge kans op bosbranden, is dit volledig uitgesloten.

Eens terug in Adelaide een vlucht genomen naar Perth. Van een bumpy ride gesproken... De vrouw naast mij in het vliegtuig woont in Perth en wist mij op voorhand te waarschuwen dat de rit alles behalve smooth zou worden omwille van de diverse stormen en afgewende cyclonen rondom Perth. Moet je natuurlijk vooral tegen mij zeggen, net voor vertrek. Eens aangekomen in Perth kon ik direct voelen dat ik mij in Western Australia bevond omwille van de hitte en de vochtigheid. En we zaten dan nog maar in het zuiden... wetende dat ik mij over enkele dagen richting het noorden zou begeven. Voor alle duidelijkheid: hier werkt het omgekeerd aangezien we onder de evenaar zitten. Perth is een vrij cosy town maar opnieuw ontzettend klein ondanks de grotere stip op de kaart. Na enkele dagen besloot ik om zuidwaarts te trekken en de streek van Perth tot Albany te verkennen in vier dagen. Weinig toeristische attracties maar alweer, puur natuur en bijgevolg puur genieten. Zeker wanneer ik bovenop een 75m hoge kauri-boom stond (bovendien zelf beklommen aan de hand van uitstekende metalen nagels) en vanuit de kruin zicht had op alle bomen in het regenwoud. Geweldig. Daarnaast ook een aantal hikes gedaan waardoor de conditie weer op peil werd gebracht, olé!

Uiteindelijk teruggekeerd naar Perth en mij mentaal voorbereid op een tien daagse trip richting Broome, wetende dat ik mij voor 80 procent van de rit in de middle of nowhere zou bevinden met als gevolg een minimum aan faciliteiten en een maximum aan insecten, reptielen en ander gedierte. Van een exposure-kuur gesproken. En met succes want vanaf nu kan ik naast foto's en folders met slangen ook het zien van levensechte spinnen en slangen trotseren zonder het geven van ook maar één kick (eat that Eline!). Dit was hier immers dagelijkse kost. In plaats van te gillen wanneer iemand zegt dat hij een spin of slang ziet, is mijn reactie gevorderd naar de vraag ‘hoe groot?'. De autorit door Western Australia op zich was al een highlight ondanks het feit dat er eigenlijk helemaal niks te zien was. Er is immers maar één weg dat van Zuid naar Noord leidt (zo'n 3500km lang) en het enige wat je rondom u ziet is oranje zand en lage groene struiken, kilometers ver. Dit maakt dat de lucht zo hoog en wijd lijkt en je je zo nietig voelt. Het duurde soms wel 600km vooraleer we in het volgende dorp aan kwamen. Nuja, wat je een ‘dorp' noemt aangezien er soms maar 10 inwoners waren. Highlights op deze trip waren de uitgestrekte stranden met turquois water, de kennismaking met de onderwaterwereld rondom de Ningaloo reef inclusief de manta rays die welgekend staan als de grootste roggen ter wereld (amaaaaing!) en de serieuze afdalingen van factor 6 (bijgevolg klimmen op handen en voeten) in de gorges van Karajini National Park. Alweer zeggen de foto's meer dan mijn woorden hier. Uiteindelijk aangekomen in Broome, de grootste ‘stad' van West Australia naast Perth. Hah, is er toch niet aan te merken. Als je weet dat je hier zelfs nog geen wegwerpkodak kan ontwikkelen omdat de foto's eerst naar Perth worden gestuurd en dan terug naar Broome en de luchthaven meer lijkt op een buskot (zonder bagagebanden, werkelijk!), dan kan je je waarschijnlijk wel iets bij voorstellen? Wel enorm mooie winkeltjes met parels, Broome staat immers bekend voor de parelindustrie, dus souvenir één is een feit!

Ondertussen zit ik op het vliegtuig terug naar Perth om van daar uit vlucht te nemen naar Sydney, met helaas een nachtelijke tussenstop in Melbourne. En ik kan jullie verzekeren... de bumpy ride van Adelaide naar Perth is niks in vergelijking met wat ik nu meemaak. En de blikken van de stewardessen stellen mij alles behalve gerust ? Eens aangekomen in Sydney, begin ik een vaste stek te zoeken voor de komende vier maand en stel ik alles op punt om terug als student door het leven te gaan.

Voor ik hier afsluit nog een aantal feiten die aantonen dat ik mijn beide handjes mag kussen:
- Charlotte verliet Brisbane 2 dagen voor de floods
- Charlotte verliet Victoria 2 dagen voor de floods
- Charlotte verliet Perth 2 dagen voor de bosbranden
- Charlotte bevond zich aan de andere kant van Australië wanneer het oosten van Australië verwoest werd door een zware cycloon.
- Charlotte snorkelde 2 dagen in Exmouth vooral de snorkelende toerist werd aangevallen door een haai
- Charlotte kwam bijna in een nieuwe cycloon terecht in Broome maar uiteindelijk keerde die richting de oceaan

Bij deze is mijn geluksnummer officieel nummer 2!

Bye!

Sydney - Melbourne - Great Ocean Road - Adelaide

Long time no see, dat was al lang duidelijk, maar dit keer ook long time no hear. My fault. En ik beken: ik heb geen excuus voor handen zoals ‘er is hier de laatste weken niet zoveel gebeurd' want dat zou compleet gelogen zijn. Als je weet dat ik van mijn laatste blog tot nu toe zo'n 2500 kilometer heb afgelegd waarvan maar 700 met het vliegtuig en al de rest met de bus, dan kan je je wel voorstellen dat ik heel wat gezien en meegemaakt heb. En toch zijn er zo weinig woorden beschikbaar om te beschrijven wat ik gezien en gevoeld heb. Indrukwekkend, uniek, bevrijdend, ... allemaal schieten ze te kort. Maar laat ons beginnen bij het begin: Sydney.

Sydney klinkt voor velen in de oren als een eeuwige jeugddroom en ja, terecht. Maar toch heeft het ook een angstwekkend kantje. Het geeft je een ontzettend nietig gevoel wanneer je door de straten met meters hoge skyscrapers flaneert. Ondanks het feit dat ik nog niet in New York geweest ben - het is te zeggen, buiten dat half uurtje in een taxi van de ene luchthaven naar de andere - had ik het gevoel dat ik mij van vliegtuig had vergist. Sydney, New York, je kan ze precies op één rijtje plaatsen. Maar dan, beste vrienden, neem je de boot naar Manly, de bus naar Bondi en Congee, of gewoon een wandelingetje door Hyde park of de Rocks, en je bent op slag vergeten dat je je in één van de grootste steden ter wereld bevindt. Is dit niet geweldig? In ieder geval, het smaakt naar meer. En maar goed ook, aangezien ik er vanaf eind februari tot eind juni mijn thuis van zal moeten maken. Helaas nog geen vaste verblijfplaats gevonden voor die maanden. Wel ben ik al eens binnengesprongen op de unief en hebben ze mij toegang verleend tot de database van de huisvestingsdienst. Dus vanaf we opnieuw in Sydney zijn aangekomen (16 februari) zullen we een 100tal telefoontjes plegen, olé!

Vervolgens het vliegtuig naar Melbourne genomen, wat neerkwam op een anderhalf uurtje vliegen. Een peulschil eens je al 30 uur gevlogen hebt. Heel leuk koppel van Zweden leren kennen in de shuttlebus naar de luchthaven, samen gevloekt op de traagheid van onze chauffeur uit angst om onze vlucht te missen en samen wat gebabbeld over van alles en nog wat waaronder over wat een hel het voor een backpacker is wanneer de luchtvaartmaatschappij zijn baggage verliest. Dat hadden we dus beter niet gedaan want daar stond Charlotte na anderhalf uur mooi moederziel alleen te wachten op haar rugzak... zonder resultaat. Vloeken en nog eens vloeken want eens je backpack weg is, voel je je onmiddellijk op gelijke hoogte met een daklozen. Alles wat je bezit zit nu eenmaal in die ene zak. Na het invullen van tienduizend papierkes en het 345x herhalen dat ik mijn rugzak écht nodig heb en dat ze er werk moeten van maken, ging ik dan maar zakloos naar mijn geboekte jeugdherberg. Gelukkig had ik leuke roomies waardoor ik wel een handdoek en shampoo en zo mocht gebruiken. Maar slapen in een bikini (want dat was nog het toppunt, die had ik nog aan aangezien ik rechtstreeks van het strand in Sydney kwam) was alles behalve comfortabel. De volgende ochtend dan maar een 30tal telefoontjes gepleegd, op zoek naar mijn bagage, maar zonder resultaat. In de avond had ik meer succes: slechts 15 telefoontjes én met resultaat. Twee uur later stond mijn backpack mooi in mijn hostel op mij te wachten. En wees maar zeker, het was een ontroerend wederzien. Voor de rest heb ik enorm genoten van mijn verblijf in Melbourne. Awesome city omwille van de eenvoudigheid en uiterst rustgevende sfeer. Bovendien is dit de eerste stad die ik in Australië heb gezien met iets wat oudere, culturele gebouwen. De Victoriaanse stijl was er op en top. En, kwestie van de perfecte timing verder te zetten, was Melbourne juist toe aan de eerste rondes van de Australian Open. Als een trotse Belg voor ons Kim gesupporterd, samen met Sarah en Johannes. En ook de Australiërs kozen voor de kant van Clijsters: 'Kimmie' zit immers in het hart van de Australiërs, ondanks het feit dat haar relatie met Leyton Hewitt passé is. Na die match getracteerd geweest op tennis eerste klasse: een geweldige match tussen Leyton Hewitt en Nalbandian. Een vijf setter die van 20pm tot 2am heeft geduurd en er werd voor ieder punt gevochten. Het zou me niet verwonderen dat deze eerste ronde uiteindelijk tot de match van de wedstrijd wordt uitgeroepen. Voor de rest mijn dagen gevuld met door de straten van Melbourne te flaneren, de tram te nemen naar de beach randgemeente St-Kilda en de trein naar Brighton beach om de kleurrijke strandhuisjes te bewonderen. En net zoals dit in Sydney al het geval was, was dit ook het geval in Melbourne: iedereen vroeg aan mij de weg, precies alsof ik er als een local uitzie. Maar dat blijkt ook wel degelijk zo te zijn. De vrijdag ben ik immers vertrokken op een driedaagse Great Ocean Road trip met een organisatie en de gids wist mij te vertellen dat ik er uitzie als een typische Australische, zonder dat ik hier zelf naar vroeg. Slechts wanneer ik mijn paspoort toonde, kon hij zich verzoenen met het idee dat ik Belgisch was.

Ten slotte die geweldige driedaagse gehad. De views waren gewoon prachtig, adembenemend en onbeschrijfelijk. Als je eventjes de tijd neemt om de foto's bekijken, dan zal je wel weten wat ik bedoel. Helaas moesten we in die drie dagen ook wel een grote afstand overbruggen, zo'n 800 kilometer, gaande van Melbourne naar Adelaide, waardoor we ook wel veel in de bus zaten. Maar daar hadden we wel het een en ander op gevonden. Zo kan ik trots zeggen dat ik als tweede geëindigd ben in de big-wheat-biscuit-without-liquids-contest! Hah, waar een mens zich toch mee bezig houdt om de verveling tegen te gaan. Wheat biscuit is zo'n geconcentreerde ontbijtgranenreep uit een grote box die je in melk moet leggen om cornflakes te krijgen. De bedoeling was om dit droog gedoe zo snel mogelijk naar binnen te spelen, zonder vloeistoffen. En ik kan het je verzekeren... er bestaan leukere dingen in het leven. Maar hilarisch om iedereens gezicht te zien tijdens het kauwen en doorslikken. Leuke groep dus en een deel hiervan verblijft ook in dezelfde jeugdherberg als mij, hier in Adelaide. Bijgevolg hebben we er al leuke avondjes opzitten. Adelaide zelf dan is vrij klein, ondanks de grotere stip op de Australische kaart, maar ideaal om eventjes terug op adem te komen. Het weer zit ook goed, zo'n 30 graden, wel nog altijd wat bewolkt, maar er wordt aan gewerkt. Morgen gaan we voor een dagje strand, overmorgen gaan we op daguitstap naar de meest belangrijkste wijnstreek van Australië, namelijk Barossa Valley en donderdag en vrijdag ga ik kamperen op Kangaroo Island. Mooie vooruitzichten dus. Nu maar hopen dat mijn voet tegen dan wat genezen is want oja, ik ben tijdens de voorbije driedaagse door één of ander beest gebeten met een allergische reactie als gevolg: voet volledig opgezwollen en het dragen van schoenen is vrij moeilijk. Maar de apotheker heeft mij een aantal wondermiddeltjes gegeven en ze blijken wel degelijk te helpen, olé!

En als allerallerlaatste: de overstromingen blijven mij inderdaad volgen. Ondertussen zijn er ook al overstromingen in de state Victoria, waar ik nu dus verblijf. Hierdoor hebben we een deeltje van de driedaagse moeten overslaan, namelijk de Grampians. Maar voor de rest, geen zorgen, ik zit hier super veilig.

Toedeloew!

Coffs Harbour - Dorrigo - Port Macquarie

Allereerst wil ik iedereen geruststellen: I'm okay! Zo te zien heb ik Brisbane juist op tijd verlaten. Van een perfecte timing gesproken! Voor zij die geen flauw idee hebben wat er gaande is: de overstromingen hebben nu ook al Brisbane bereikt. Ja, wie had dat gedacht, een grootstad dat landinwaarts ligt. Alles is gesloten en er is zelfs een soort ‘dam' gebouwd rondom de rivier om het stadscentrum te sparen. Helaas heeft dit niet mogen helpen. Sommige delen van het stadscentrum staan al blank. Uit angst om voor een ganse tijd volledig van de wereld afgesloten te worden, heeft iedereen zijn voorraad ingeslagen waardoor de rekken in de supermarkten gewoonweg leeg zijn. En zij die echt naast de rivier wonen of in lager liggende delen van Brisbane zijn al moeten vluchten. De studentaccomodation waar ik acht weken heb verbleven, ligt op zo'n 100m van de rivier... bijgevolg hou ik mijn hart vast voor achtergebleven vriendjes en vriendinnetjes. Zonet hebben ze me verteld dat ze geen electriciteit meer hebben en dat dit voor een tijdje zou kunnen zijn. Fieuw, denkende dat ik op het 13de verdiep zat en dat dit ongelofelijk veel trappen zou zijn, prijs ik mezelf gelukkig! Ze hebben mij in ieder geval al foto's doorgestuurd van de situatie daar in Brisbane, dus check zeker maar eens de fotopagina. Schrijnend.

Het ziet er naar uit dat het geluk aan mijn kant staat en dat ik voor een perfect avontuur ga, zonder enige vorm van tegenslag. Ofja, apart from the weather and the bus delays. De bussen die ik telkens moet nemen om verder zuidwaarts te trekken, komen van de overgestroomde gebieden. Hierdoor had ik gisteren twee uur vertraging. Benieuwd wat het vandaag zal geven en of er überhaupt een bus zal komen opdagen. Een Japanner hier in de jeugdberg moest de bus die ik vanavond moet nemen deze ochtend nemen. Helaas, zonder enig succes. Maar de organisatie vertelde hem (helaas niet ‘garandeerde hem') dat hij de bus van vanavond (mijn bus dus) kan nemen. Afwachten dus! Maar in ieder geval: ik heb mijn twee handjes al serieus gekust! Want zij die hun trip opwaarts, naar het noorden, hadden uitgestippeld, zijn al hun geld kwijt. Niks wordt terugbetaald omwille van het alomgekende excuus ‘act of God'.

In ieder geval: waar ben ik nu en wat heb ik ondertussen al gedaan? Wel, na een aantal traantjes heb ik vorige zaterdag omstreeks 6am Brisbane verlaten. Brisbane was immers al een beetje mijn nieuwe ‘thuis' geworden en het is niet fijn om al wat ik hier had opgebouwd achter te laten. Maar tegelijkertijd was ik uiterst ‘excited' want eindelijk is het zover: de start van een 7-weeks lasting adventure, helemaal op mijn eentje! Na een busrit van 8 uur (en geloof mij, doordat er een irritante Hollandse naast mij zat, duurde de rit precies 16 uur) kwam ik eindelijk aan in Coffs Harbour. Leuk dorpje, mooie views en de heerlijke overheersende ‘no worries' mentaliteit. Ook leuke mensen ontmoet. Eentje ervan heeft mij salsa geleerd (ofja, terug opgefrist) en de andere heeft haar manicure skills op mij uitgetest. Mooi meegenomen dus. Omdat er in Coffs Harbour zelf niet veel te beleven valt, heb ik één dag een mountainbike gehuurd en de bredere omgeving verkend (en ik kan het je verzekeren: nogal bergachtig!) en een andere dag een 4 wheel driver gehuurd om op mijn eentje een daguitstap te maken naar één van de mooiste nationale parken van Australia: Dorrigo National Park. Daarvoor passeerde ik eerst langst één van de mooiste autowegen in Australië, recht door het platteland en de bossen: de Waterfallway. In ieder geval: het was genieten. Na wat tussenstopjes in kleine dorpjes zoals Sawtell, Bellingen en Dorrigo zelf (ofja, dorpjes, het enige wat ze daar hebben is een postkantoor en een bottleshop, zo zie je maar wat ze hier het meest nodig hebben), kwam ik eindelijk aan in het natuurgebied. Helaas waren de weersomstandigheden alles behalve gunstig - totally windy, rainy and foggy - waardoor de look-outs geen enkel effect hadden. Bovendien was het verboden om wandelingen te maken door het regenwoud. Dan maar met mijn 4x4 door het regenwoud geflaneerd op een onverharde weg: een één uur durende rit waar ik niemand anders tegenkwam en ik dus in mijn eentje volop kon genieten van de prachtige natuur. Helaas kan je hiervan zo goed als geen foto's op mijn blog terugvinden aangezien rijden en foto's nemen niet zo goed samen gaan.

Op dit moment zit ik al in Port Macquarie. Gelukkig verblijf ik hier maar één dagje want er is hier, in het schoonste gezegd, niks te doen. En door het feit dat het hier nog regent ook, is de hoofdattractie, namelijk het strand, al volledig onaantrekkelijk. Wel kan ik mijn dierenlijstje aanvullen door een ontmoeting met een aantal vliegende kakkerlakken, bloedzuigers en een locale aap. En ik kan je verzekeren: dienen aap kan nogal lawaai maken in de avond!

Genoeg leesvoer voor jullie nu. De volgende post zal vanuit Sydney of Melbourne zijn, er van uit gaand dat ik daar geraak! Toedeloew!

Happy New Year, mates!

Surfers Paradise and Coolangatta: van regen gesproken!

Hoi allemaal!

Vooraleer we met z'n allen het nieuwe jaar induiken (waarbij ik dit 9 uur vroeger doe dan jullie), kom ik vlug even terug op mijn laatste tripje: de Gold Coast en meer bepaald Surfers Paradise en Coolangatta. Helemaal hier niet zo ver vandaan, maar dé vakantieplek voor de vele Australiërs die de stad uitwillen tijdens hun vrije dagen. Dit was er ook aan te zien: we konden, na toch wel even zoeken, nog net op tijd een slaapplaats boeken voor vertrek. Helaas was de regen alweer de grootste spelbreker, wat had je gedacht. Na de ene storm kwam de andere, ongestoord, waardoor de hoofdattractie van onze uitstap, de stranden, net iets minder aantrekkelijk leken. De winkels des te meer, bij gebrek aan beter, uiteraard... Om onze portemonee toch een beetje te beschermen, besloten we om op dag 2 naar Wet'n Wild te gaan, het waterpretpark hier in de buurt. We waren immers toch ganse dagen uitgeregend dus konden we even goed in het water zitten, wat uiteindelijk zelfs tien keer warmer aanvoelde. Na wat geduw en getrek op de bus - oh man, Australiërs zijn toch drummers - hadden we onze bestemming bereikt. Natuurlijk was er al een eerste hindernis: wegens het gedrum was ik vergeten mijn buskaart af te tikken bij het uitstappen... bijgevolg heb ik de hoofdzetel moeten bellen om te vermijden dat al het geld van mijn kaart ging. Dit grapje heeft mij wel een telefoongesprek van 40min gekost doordat men hiervoor tienduizend telefoontjes moest doen. Zeg nu niet dat ik de eerste ben die zoiets tegenkom... lang leve de bureaucratie dus!

Na 12 dollar te hebben betaald voor een locker, waren we klaar voor een namiddagje plezier. Drie kwartier aanschuiven voor de eerste attractie, hup naar beneden in enkele seconden, opnieuw drie kwartier aanschuiven voor de tweede attractie... helaas geen 'hup naar beneden' want net toen het onze beurt was begon het plotselijk zo hard te stormen dat men het volledige park twee uur moesten lam leggen. En terecht ook want alle banden die men gebruikte op de glijbanen waaiden doorheen het ganse park en de weggetjes stonden in no time met 15cm onder water. De namiddag zat er dus heel snel op... wat ferm tegen ons goesting was aangezien we hier toch wel 50 dollar voor betaald hadden. Helaas kregen we er niks van terug wegens 'act of God'. Nja, geef het kind maar een naam. Na het zetten van een (zwaar) stapje die avond in Surfers en 45x te mogen horen hoe uniek ik wel ben omdat ik geen tatoes heb, was mijn bedje meer dan welkom.

De volgende morgen vertrokken we richting Coolangatta. Dit kustdorpje maakt nog steeds deel uit van de Gold Coast maar is hiervan eerder het eindpunt terwijl Surfers Paradise het beginpunt is. Nog maar 200m gewandeld en we werden reeds hartelijk verwelkomd door een plaatselijke slang. Of was het nu toch een ander beest want ondanks de lengte van 1 meter en de tong van een slang, waren er precies ook pootjes te zien. In ieder geval, hiervan zijn geen foto's terug te vinden op de website. Mijn eerste reactie was immers gillen en weglopen waardoor mijn intrede in Coolangatta niet bepaald stijlvol was. Of juist wel? Bij deze, hoogachtend Walter Bradford Cannon, kan ik zeggen dat mijn reactie op acute stress eerder 'flight' dan 'fight' is. Voor de rest hebben we genoten van diverse strandwandelingen en beklimmingen van kleine heuveltjes met prachtige views als gevolg, af en toe gescholen voor de regen in een plaatselijk koffiehuis, genoten van enkele sneetjes bananenbrood en onze ogen geworpen op plaatselijke, vrij professionele surfers. Jep, de stipjes die je op mijn foto's ziet, zijn effectief surfers, geen verloren gelopen blaadjes of takjes.

Ziezo, dit was het alweer. Maar vooraleer ik hier afsluit, had ik jullie graag een gelukkig nieuwjaar gewenst. Vier het goed, zet het nieuwe jaar goed in en vergeet niet om goede voornemens te verzinnen! En bovendien stel ik mij graag kandidaat om jullie gemaakte voornemens op te volgen!

Charlotte x

An Aussie Christmas!

G'day mate!

Het is weer al eventjes geleden... ik pleit schuldig. Maar alles heeft zijn redenen: mijn Australisch leventje ging gewoon zijn verdere gang zonder enige merkwaardige gebeurtenissen. Het regent hier nog altijd 'cats and dogs' en bijgevolg staat de activiteitenteller nog ongeveer op dezelfde hoogte. Wel kregen we er enkele spectaculaire onweersbuien bij met maar liefst 1600 enorm scherpe 'lightning strikes' a day. Vrij indrukwekkend en eingelijk wel mooi om naar te kijken. Maar na zeven dagen op een rij hebben we er toch wel genoeg van en snakken we naar verse zonnestralen. Jep, we verliezen onze 'tan' alweer. Geen goed teken. Maar het ziet er niet naar uit dat het beter wordt de komende dagen... dat is een serieuze tegenvaller, zeker omdat we morgen voor vier dagen naar de Gold Coast gaan: bezoekje aan Surfers Paradise and Coolangatta. Helaas zullen we er alleen in onze regenjas kunnen rondlopen.

Oja, voor ik het vergeet: Merry Christmas everybody! Ik zou het nog vergeten aangezien de kerstsfeer hier duidelijk ver te zoeken is. Ook al zie je hier in de stad overal kerstbomen staan en andere decoratie-elementen, hoor je voortdurend kerstliedjes door de luidsprekers en zijn alle auto's bekleed met Rudolf-oren (bij ons in België zouden geestigaards die er al lang afgetrokken hebben), het dringt maar niet tot bij door... Kerstmis met zo'n warme temperaturen is zoals een skibroek dragen op het strand. En net nu ik niet in België ben, krijgen jullie daar een witte kerst. Das er ook om doen hé. Indien ik hier volop kon genieten van stralend weer, had ik er geen probleem van gemaakt. Maar helaas: regen, regen en nog eens regen waardoor onze georganiseerde 'Aussie barbie' (met kangoeroe en de traditionele pedova-taart als dessert) uiteindelijk in de keuken van ons appartementje werd gegeven met behulp van 'frying pans' instead. Tweede poging met oudejaarsavond!

Daarnaast begint de eindmeet van deel 1 van mijn Australisch avontuur te naderen... Binnen exact twee weken start ik mijn traveltrip van zes weken om dan te eindigen in Sydney waar ik twee weken later mijn cursus aan de unief start. Hieronder schets ik in kort mijn rondrit, zodat jullie toch een beetje op de hoogte zijn van waar ik mij in dat immens land bevind.

08/1: Brisbane - Coffs Harbour en Dorrigo (bus)
11/1: Coffs Harbour - Port Macquarie (bus)
12/1: Port Macquarie - Sydney (bus)
15/1: Sydney - Melbourne (vliegtuig)
16/1 tot 23/1: Melbourne - Adelaide trip via Great Ocean Road (bus)
26/1: Barossa Valley (bus)
27/1: Kangaroo Island (bus)
29/1: Adelaide - Perth (vliegtuig)
31/1 tot 02/02: Albany & Margaret River
03/2: Perth
04/2 tot 13/2: Perth - Broome (bus)
15/2: Broome - Sydney (vliegtuig)

Voor de rest nog twee nieuwtjes! Ten eerste heeft mijn kodak het begeven na het zien van zoveel moois hier. Bijgevolg heb ik een nieuwe gekocht, en wat voor één! Oké, mijn portemonee is er wel leeg door, maar de foto's die ik er mee kan trekken, maken dit meer dan goed! En dan het allerverse nieuwtje: geen paniek meer, bij deze staat het 100% vast dat Charlotte terug naar België komt na haar avontuur. Jep, er wacht namelijk een job op haar! :-)

Toedeloew!

Byron bay, baby!

Haaai folks!

Hier zijn we terug! Mijn vorig berichtje toonde aan dat het niks anders dan regen, regen en nog eens regen was hier in Brisbane... wel, de dagen die daarop volgden waren niet veel beter. Integendeel, het werd nog eens winderig ook waardoor de parapluteller al op twee staat. Brisbane is dit duidelijk niet gewoon aangezien je mensen gillend door de stad ziet lopen (zie filmpje). Uiteindelijk, na 14 dagen ergernis, kregen we een droge dag toegeschoteld. Hiervan heb ik onmiddellijk gebruik gemaakt door een bezoekje te brengen aan Mt. Coot-tha en Lone Pine Koala Sanctuary. Hup de bus op en weg waren we! Mt. Coot-tha bevindt zich op 9km afstand en zoveel meters hoger van Brisbane met als resultaat: 'an awesome view on the city'. Daarnaast even door de tuinen aan de voet van de heuvel gewandeld en kennisgemaakt met talrijke typische Australische planten, insecten en kleine reptielen. De volgende middag werden we alweer getrakteerd op een droge namiddag. We namen de bus richting Lone Pine met als doelstelling een intieme knuffel met een koala en een kangoeroe. Zogezegd, zogedaan. Daarnaast hebben we doorheen de vleermuizen, wombats en emu's gewandeld, krokodielen van op afstand bewonderd en gezien hoe een hond een groep schapen kan leiden. De slangen hebben we selectief overgeslaan, maar dat zal de meesten onder jullie wel niet verwonderen. Ik sta bijgevolg nog niet ver in mijn 'exposure therapy'.

Vervolgens weer een hoop voorspelde regendagen waardoor we er stilletjesaan genoeg van kregen. Resultaat: een tweedaags-tripje gepland richting Byron bay, zo'n 200km zuidwaarts van Brisbane, op zoek naar drogere oorden. Om wat meer mee te pikken van het landschap en wat meer vrijheid te hebben, opteerden we voor de auto met mezelf als chauffeur. Bijgevolg heb ik er mijn eerste rijervaring hier in Australië op zitten. Dit bleek echter veel simpelder te zijn dan verwacht. Na vijf minuutjes wennen, flaneerde ik al 'totally comfortable' door de lokale straten en autosnelwegen. Doordat het stuur hier aan de rechterkant zit, heb je niet echt de neiging om rechts te rijden. De enige ondervonden moeilijkheid was het feit dat de pinkers hier in Australië rechts zitten in plaats van links waardoor mijn ruitewissers af en toe ongewillig in actie traden. Eens aangekomen in Byron bay, vertoefden we volledig in vakantiestemming! Byron bay is een ontzettend gezellig, levendig stadje waar iedereen zich in 'beachwear' (inclusief surfboards) door de straten begeeft of zich neervlijt in de eerste beste beachbar met 'a jug of beer'. Wijs als we zijn, besloten we om eerst het centrum te doorkruisen en een bezoekje te brengen aan de hoofdattractie van Byron bay, the lighthouse, alvorens de plaatselijke gewoontes over te nemen. Aangezien de vuurtoren zich wel een stuk buiten het dorpscentrum bevond besloten we om hiervoor de auto te nemen. Enig nadeel, Charlotte had in de jeugdherberg haar ballerina's al ingewisseld voor haar 'flipflops' die o zo gevaarlijk zijn om mee te rijden. Dan maar 'bare feet' zoals alle Australiërs! Australiërs kennen immers geen schoenen, tenzij om te gaan werken en 's avonds een stapje te zetten. Zo wandelen ze hier voortdurend, zelfs in grote steden zoals Brisbane, op hun blote voeten en kunnen ze probleemloos zo de supermarkt, bank, politiekantoor, etc. binnen. I gave it a go as well. Na een kwartiertje naar omhoog kronkelen en de auto op de dichtste 'parking spot' te hebben zetten (jep, hier heb ik precies meer geluk dan in België) waren we onmiddellijk ontzettend gecharmeerd door het meest oosterlijke punt van Australië. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden, waardoor jullie vriendelijk worden uitgenodigd om een kijkje te nemen in de fotorubriek. Daarna trokken we terug naar het centrum om na te genieten, gepaard met een heerlijke pasta met 'shrimps' en als dessert Australian ice cream, hoe kan het ook anders. De avond werd afgesloten met een avondbezoekje aan de plaatselijke beach bar. De volgende dag werd het nog warmer en zonniger waardoor we ons bijgevolg een ganse dag op het strand hebben vertoefd, inclusief ontbijt en lunch. Ondanks de vele waarschuwingen omtrent de straffe Austrlische zon en het vele insmeren met 'sunscreen' hebben we toch met z'n allen het onderspit gedolven... toch kan ik jullie met trots meedelen dat ik na twee uur naakt rondlopen in mijn kamer met drie kilo aftersun op mijn lijf een mooie 'tan' heb gekregen. Australian summer, here I come!

Charlotte

Singing in the rain!

Hey darlings!

Terwijl België kreunt van de koude en de sneeuw, klaagt Brisbane van de onophoudelijke regen. Jep, wie denkt dat het hier putje zomer is en ik ganse dagen op het strand kan liggen met een cocktail in de hand, zit er wel degelijk naast. Oké, je hoort mij niet klagen want ik blijf genieten van de dagelijkse 25 graden, maar een beetje zon of tenminste geen regendouches meer van 's morgens tot 's avonds is meer dan welkom. Helaas voorspellen ze nog tien van die slechte dagen... en de Brisbane river staat nu al dubbel zo hoog als toen ik hier aankwam. Bovendien staan de straten hier vrij snel blank waardoor ik iedere morgen met een shoe-dilemma worstel om uiteindelijk toch altijd voor de teenslippers te gaan onder het motto: 'beter hele dagen natte tenen dan mijn voeten te laten drijven in ondergelopen schoenen'. De dagen zijn hier dan ook heel moeilijk te vullen aangezien Australië hier niet op voorzien is. Dan maar een date gehad met Harry Potter in de cinema en dit slechts voor 4 euro, wat spullen gekocht die ik nog nodig had zoals stevige wandelschoenen en nieuwe slippers aangezien het hier nu solden zijn, mijn reistrip van begin januari tot eind februari zo goed als helemaal op punt gezet met de nodige reservaties, dagelijks kakkerlakken van 10cm groot uit mijn kamer geweerd (jep, en zonder veel mentale worstelingen... precies alsof ik mij verzoend heb met het feit dat dit nu eenmaal een onderdeel van mijn Australische avontuur is), een aantal gezellige kookavonden beleefd en tussen de regenbuien door looptrainingen van 50 minuten gehouden, samen met mijn natuurvrienden salamanders van 30cm en possums (mengeling tussen kat, rat en koala) van 70cm. Tussendoor ook afscheid moeten nemen van enkele mensen die al terug naar huis gaan en dat zal hier de komende weken niet veel anders zijn.

Voor de rest kan ik jullie meedelen dat ik mij deze week aan mijn eerste kangoeroebiefstukje gewaagd heb en dat ik mij een ganse week plat gelegd heb met het feit dat een toilet 'engaged' is wanneer die bezet is. De term 'occupied' wordt hier dus niet gebruikt. En oja, ik wens jullie allemaal een fijne sinterklaas toe met bijhorende lekkernijen. Gelieve allemaal een chocoladepeetje, picknickskes en speculooske meer te eten in mijn plaats!

Charlotte x