Game over Australia.

Hi folks!

Het is zover. Na nog enkele weken rondgereisd te hebben down under (zie foto's!) is het zover: mijn laatste dag in Oz, mijn laatste foto's, mijn laatste blog. Zijn die 9 maand dan écht al voorbij? Vliegt de tijd dan zo hard? Aan alle mooi liedjes komt een einde, luidt het. Al vind ik ‘einde' vrij relatief: dit liedje zal voor altijd in mijn achterhoofd blijven hangen, als een oorworm die nooit het licht zal zien. Ik wil dan ook iedereen bedanken die deel heeft uitgemaakt van mijn avontuur: mijn ouders die mij deze kans hebben gegeven, mijn lieve broertjes, schoonzusjes, vriendjes en vriendinnetjes die mij even hebben durven loslaten en tegelijkertijd mij toch op de voet gevolgd hebben, mijn Ozzie friends en ander internationaal gespuis, en Oz in general, for being so nice to me. Game over Australia, hello Belgium.

Wat ik het meest zal missen:
- De volledig normale begroeting 'How ya doing?' en 'hello darling' door vreemden
- De dagelijkse zonsondergangen en sterrenhemels om U tegen te zeggen
- Zomerse winters
- Groene landschappen en helderblauw zeewater
- Overal aanwezige publieke bbq-faciliteiten
- Mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes hier

Wat ik helemaal niet zal missen:
- 13 dollar per kilo betalen voor bananen
- Brood uit plastiekzakken
- Mosquitos, kakkerlakken, ratten en ander gedierte
- Douchen met slippers aan
- Knipperlicht internetverbindingen
- Het voortdurend moeten spotten van dode kangoeroes

Een mooie balans dus. Tot heel binnenkort allemaal!

Tasmania

Hoewel ik het verschrikkelijk triestig vond om Sydney achter mij te laten - en je kent het wel, het beeld wanneer je in het vliegtuig zit met de stad die zich langzaam maar zeker aan jou ontrekt - het was de moeite waard. Tasmania wordt door vele reizigers overgeslaan maar ik geef ze allemaal een dikke ongelijk. Opnieuw bevond ik mij in de middle of nowhere (Telstra was alweer de enige operator die er werkte, hah!) omringd door onbekend fauna en flora en met lovely people die ik daar ontmoet heb. Maar laat ons eerst nog even terugblikken op mijn vertrek uit Sydney. Het verliep allemaal lichtjes hectisch omdat er toch het één en ander van papieren in orde moest gebracht worden voor vertrek en bovendien zorgde die ash cloud voor een pak onzekerheid. Slechts de dag voordien wist ik dat ik Sydney werkelijk kon verlaten en mijn plan B (Fiji) en plan C (Snowy Mountains) niet meer nodig had. Bovendien had iedereen nog examens en dus sprong ik van de ene koffiepauze naar de andere. Ook moest ik nog kijken voor wat gerief naar huis te sturen omdat ik mijn trekrugzak licht wou houden. Het eindverdict is een beschamende 20 kilo teveel, woops! En daar kwam op mijn afscheidsavond nog eens een kleine 3 kilo bij door allerlei leuke dingetjes die ik gekregen heb van al even leuke mensen op een uiterst gezellige laatste avond. Ik heb Sydney in ieder geval in schoonheid verlaten, zo hoort het!

Na afscheid te hebben genomen van mijn kamertje en mijn kotbaas (ooow, die had het lastig), vertrok ik richting de luchthaven. Daar verliep alles naar wens, geen annulatie, maar helaas wel een anderhalf uur vertraging terwijl we ons al op het vliegtuig bevonden. Plotse stormwinden lieten ons niet vertrekken. Het wachten, daar zat ik niet mee in, maar de combinatie slechte weersomstandigheden en het vliegtuig nemen is niet zo mijn ding. Uiteindelijk met vertraging aangekomen in Hobart. Ik had mij al volledig ingeduffeld om de koude te kunnen trotseren - inclusief muts, sjaal en handschoenen - maar allemaal voor niks, Hobart telde nog de volle 8 graden om 8u 's avonds. Maar toch wel net iets te koud voor die 6 personen die ik tegenkwam op teenslippers... Bij deze zijn Tassies officieel rare kwasten.

Na een dagje rondhangen in het kleine gezellige Hobart, begon mijn avontuur doorheen Tasmania. Eerst vertrokken we richting de Westkust (Lake St. Clair, Strahan, Cradle Mountain), dan het Noorden (Devonport, Launceston) om uiteindelijk via de oostkust (Bicheno, Bay of Fire, Friendly beach, Wineglass bay, Port Arthur) terug te keren naar ons vertrekpunt. De eerste dagen waren ijskoud, regenachtig, foggy en ook sneeuwbuien mochten we trotseren. Daarna werd het iedere dag zonniger en zonniger. Een mooie afwisseling dus. Alweer zeggen beelden meer dan woorden... Tasmania is zo adembenemend mooi en puur. Waar in de wereld zie je nog zoveel bomen, planten, kangoeroes, walabis, padymelons, wombats, walvissen en zeehonden rondom jou?

Uiteindelijk tijd om terug te keren naar the mainland of Australia. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Aswolk één was dan wel al verdergewaaid maar broertje aswolk 2 was aan de beurt. Tot op donderdag hing die nog ergens boven Tasmania te rusten waardoor alle vluchten alweer geannuleerd waren. Vanaf vrijdagavond begonnen sommige airlines terug te vliegen maar alles verliep uiterst chaotisch waardoor veel vluchten afgelast of uitgesteld waren. En aangezien Charlotte écht wel in Melbourne moet geraken om haar trip door de outback niet te moeten missen (er wachten daar immers drie vriendinnetjes op haar)... dan toch maar op veilig gespeeld en beslist om de boot te nemen. Eerst een 4uur durende busrit om vervolgens mij voor 10u op een reuzeschip te vertoeven. En ja, zoals velen mij gezegd hebben, zo voelt een mens nog eens afstanden. Het moest natuurlijk wel lukken dat de boot na 2u varen moest terugkeren naar vertrekpunt wegens medische redenen van een passagier. Het werden dus 13 lange uren in de plaats. Bovendien was die boot super streng beveiligd. Alle rugzakken en valiezen moesten gecheckt worden. Maar aangezien ze nog niet over zo'n systeem beschikten dat hen in staat stelt door de valies heen te kijken, mocht ik alles maar dan ook alles terug uitpakken. Een valies kan je gewoon open doen om alles te zien. Met een trekrugzak weet je nog niet veel meer als je die geopend hebt. Na de helft mocht ik gelukkig stoppen omdat ik er 'lief en onschuldig' uitzag, hah! Ik wist niet dat dit mij nog ver zou brengen.

Ondertussen aangekomen in Melbourne. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens naar de Victoria Markets te gaan om mij UGG boots aan te schaffen. Vanaf nu voel ik mij 100% Ozzie. Ook de wast is gedaan, de dikste winterkleren zitten voortaan onderaan mijn valies want vanaf nu wordt het alsmaar warmer, olé! Morgenochtend om 8u hang ik alweer in de lucht richting Alice Springs om van daar met een campervan door de outback te trekken richting Darwin, including the Red Centre. Geen paniek als je een weekje niks van mij hoort... ik zal mij ook écht in the middle of nowhere bevinden. En de uitspraak 'ge kunt ze in de woestijn droppen, dan nog zal ze haar plan trekken' zal bij deze bewezen worden.

Zoen!
Charlotte

Final Goodbye Sydney

Hi folks!

Okay, this is getting kind of scary. Ik mag alweer mijn twee handjes kussen want mijn vlucht naar Tasmania gaat door! Sinds gisteren zijn ze terug beginnen vliegen - ook al hangt die aswolk daar nog ergens te bengelen - maar op een lower level. Ik vrees dat mijn geluk stilaan opgeraakt. En ik vrees nog meer voor Sydney, want alles wat ik achter mij laat, krijgt het hard te verduren. Maar dus geen warme tropische temperaturen in Fiji, bijtende en snijdende kou in Tasmania it is! Maar na het zien van stunning pictures denk ik dat het bijzonder hartverwarmend zal zijn. De angst om vast te komen zitten op dit eiland (en in de kou, zijn we niet meer zo gewoon) is er nog altijd, dus heb ik voor de zekerheid een bootticketje geboekt voor de terugreis. Indien mijn vliegtuig toch zou opstijgen en de tweede aswolk geen gevaar vormt voor Tazzie, annuleer ik dit gewoon. Hah, mij krijgen ze niet!

Bij deze zeg ik over exact 4 uur vaarwel aan Sydney en aan alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Maar na een schitterende goodbye avond doe ik dit met een goed gevoel. En Sydney, dear Sydney, although it wasn't love at the first sight, you have a special place in my heart. It doesn't always have to be the perfect love story.

Tot binnen exact 30 dagen - wat gaat de tijd toch snel! En nog eerder tot hoors want ik probeer voortaan mijn blog wat meer up to date te houden while traveling.

Charlotte

So long, farewell...

Hi folks!

Deze keer nog langer geleden vooraleer ik iets van mij heb laten horen, collectief dan toch, maar de voorbije maand stond volledig in het teken van de unief. Ha, ja, ik studeer hier ook, het is niet allemaal vakantie zoals jullie ongetwijfeld denken (en soms uitdrukken). En aangezien de epidemie van talrijke werkjes ook hier is aangekomen, wisten we wat te doen. Bovendien zijn presentaties hier nog tien keer hipper dus kwam dit er ook nog eens extra bij. Geen paniek, alles is goed verlopen en voortaan mag ik rondlopen met de titel 'super language girl', met dank aan mijn klasgenoten. Een mens heeft zich al slechter gevoeld.

Maar true, we bevinden ons terug in vakantiesfeer. En dit tot 1 augustus. Tough life. Enig nadeel: het regent hier al dagen non-stop en dan nog eens van die pouring rain, waardoor ik mijn laatste dagen in Sydney anders moet opvullen dan ik gehoopt had. Jep, over exact drie dagen verlaat ik de heimat... richting huiswaarts... maar met een klein ommetoertje van één maand, je moet het maar kunnen uitleggen. Tasmania, outback (Alice Springs to Darwin, incl. Red Centre) en Great Barrier Reef (Cairns to Whitsundays, incl. Cape Tribulation), bereid je maar voor, Charlotte is on her way! En dit in multicultureel gezelschap: Jackie (Canada), Emma (Zweden) en Ayako (Japan) vervoegen mij. Ambiance verzekerd! Zeker als je weet dat we ons zullen verplaatsen in zo'n mega hippe campervan... en we een gitaarspeelster mét gitaar bijhebben... kan het nog idyllischer?

Er is maar één stoorzender op dit moment... en dat is die aswolk die niet weet waar hij naar toe wilt en maar lekker even uitrust boven niets minder dan... Tasmania, jep, mijn eerste bestemming. Tot nu toe werden alle vliegtuigen naar Hobart al 3 dagen aan de grond gehouden en het ziet er niet naar uit dat het zal beteren. En net nu ik mij emotioneel had voorbereid op mijn vertrek uit Sydney binnen drie dagen, damn it. Hoe jammer ik het ook zou vinden om niet in Tasmania te geraken (oh de foto's die ik ervan gezien heb zijn gewoonweg stunning!!), we zijn al stiekem op zoek gegaan naar een plan B. Kwestie van op alles voorbereid te zijn natuurlijk. En plan B zou niks minder dan Fiji zijn... een waardige vervanger, zo lijkt mij. Binnen drie dagen hierover meer nieuws, aan de hand van een flash-nieuwtje.

Voor de rest niet veel nieuws onder de zon, buiten het feit dat mijn contract al verlengd is naar 2 jaar (in plaats van 3 maanden zoals eerst het geval was) en ik ondertussen ook al een nieuwe woonst in Leuven gevonden heb. Bijgevolg: een nieuwe appartement-instuif is op komst! Hou die mailbox maar in de gaten!

Charlotte x

Kiwi-land aka New Zealand

'Take me down to the paradise city where the grass is green and the 'boys' are pretty'... New-Zealand was hiervoor definitely een goede keuze. Na enkele Lord of the rings - filmavonden, het proppen van al onze bagage in één enkele handbagage-rugzak (om uiteindelijk tot het besluit te komen twee broeken en twee shirts te dragen op de dag zelf) en het schrubben van onze hikingboots (jep, ze zijn daar nog meer paranoia dan in Ozzie-world), waren de vijf ladies volledig klaar voor een roadtrip doorheen the North Island. Vroeg opstaan om onze vlucht te halen was voor niemand een probleem. Integendeel, het enthousiasme was zodanig groot zodat we op de luchthaven toch maar enkele bekertjes gratis alcoholische proevertjes naar binnen hebben gekapt om onszelf wat slaap te gunnen op het vliegtuig. Klein detail, het was toen 7u in de morgen. De sfeer zat er dus al duidelijk in, nog meer wanneer we handen vol chocolade kregen van een hippe paashaas. Reizen met Pasen, ja, een aanrader.

Na het verzamelen van wat meer stempeltjes in mijn paspoort en het bijhorende verwerkingsproces van het feit dat ze die stempeltjes weeral zo scheef als iets en op onlogische bladzijden hebben gezet (jep, ik ben nog niet veranderd) waren we klaar voor boarding. Eens genesteld in ons vliegmachine, prezen we onszelf alweer lucky. Dit vliegtuig vloog verder door naar Chili met als gevolg: we konden lekker meegenieten van de nieuwste films en versnaperingen. Dit maakte de bumpy ride goed. Seriously, nog nooit zo'n schuddende rit in mijn hele leven gehad. Zelfs tijdens het opstijgen gingen we op en neer en van links naar rechts en was mijn bump soms wel 40cm van mijn zitje verwijderd. Maar goed, een mens moet er iets voor over hebben. Eens aangekomen in Auckland mijn beste glimlach bovengehaald voor de customs, een aantal vragen beantwoord waarom ik maar voor zo'n korte tijd naar NZ kom, waar ik in België woon en welke taal ik daar spreek en het laten infecteren van mijn hikingboots, vooraleer legaal het land binnen te wandelen. En jep, ik voelde meteen dat het hier goed zat.

Onze coole oude stationwagon opgepikt en hup, de roadtrip kon beginnen. Al gauw werden de rollen in de auto verdeeld: Yolande nam de rol als hoofdchauffeur op zodat ik mijn handen vrij had om de kaart te lezen (thank god, want de anderen hadden precies nog nooit een kaart van dichtbij gezien). En Charlotte sprong in wanneer Yolanda even aan een pauze toe was (opnieuw thank god aangezien de anderen nog nooit de bergen van zo dichtbij hadden gezien). De rest op de achterbank voorzag de auto met sandwiches, versnaperingen en muziek. Ideaal dus. We reden meteen richting Long Beach, net boven Auckland, om een vriend van mij op te zoeken die daar ondertussen al vijf jaar woont. We werden er als prinsessen onthaald met verse lasagne, 5 opgemaakte bedden en boeken en verhalen over wat we zeker moeten doen. Bovendien kregen de andere 4 dames nog elk een goeie regenjas aangezien hun gear het een beetje liet afweten. Een ideale start dus.

De volgende 3 dagen trokken we richting het Noorden van kiwiland. De drie hoofdkenmerken van NZ werden meteen duidelijk: een overdosis aan koeien en schapen, het gras is hier werkelijk groener dan groen (het gras in Lord of the rings is dus echt niet artificieel!) en serieus bergachtig aangezien zelfs de hoofdautostrades langst alle kanten kronkelen en je vaak maar aan 40km/u doen rijden. Om dan nog maar te zwijgen van de tientallen one-lane-bridges. Helaas volgde het slechte weer ons voortdurend op de voet. Hierdoor waren de mooie stranden van Bay of Island al iets minder aantrekkelijk en de lookouts al helemaal triestig. De grootste ontgoocheling was het meest Noordelijke punt van NZ: Cape Reinga. Waar we normaliter de clash tussen de Tasman Sea en de Pacific Ocean met bijhorende kleurverschillen moesten zien, zagen we niks anders dan mist. Zelfs de vuurtoren konden we maar net spotten wanneer we er 4m voor stonden. Maar goed, niks aan te doen en dus trok the fellowship opnieuw naar het Zuiden, dit keer langst de Westkust waarbij we honderden massieve Kauri-bomen konden spotten. En ik kan het je verzekeren: dan pas voel je je echt als een hobbit.

We reden door naar Mount Maunganui, op naar een landgenoot van Yolanda (Canadees) die hier al zo'n acht jaar woont. Ook daar waren we opnieuw met onze bump in de boter gevallen. De pizza zat al in de oven en de bedden waren opnieuw gedekt en dit terwijl we ons mentaal hadden voorbereid om op de grond te slapen. Al mocht ik hier wel nog een andere ontgoocheling aanhoren... omwille van het slechte weer zou de Tongariro Crossing Walk waarschijnlijk gesloten zijn en indien niet, simpelweg niet aangenaam zijn om te doen. En aangezien dit één van de hoofdactiviteiten voor mij was, kwam dit vrij hard aan. Je moet maar eens de foto's op de website bekijken:http://www.tongarirocrossing.org.nz/index.php?option=com_content&task=view&id=13&Itemid=27. Maar goed, ik heb er mij toen bij neergelegd en intussen mentale plannen gesmeed om ooit nog wel eens terug te komen. Sorry mama. Bijgevolg hebben we de overnachting in de jeugdherberg daar dichtbij geannuleerd en besloten om nog een extra nacht by Tracy te blijven.

De eerste dag in Mount Maungenui hebben we de berg beklommen en bovenaan de top de dorpsgek ontmoet die zei dat het Vaticaan zal worden aangevallen in november 2012 en de nieuwe Paus uit België zal komen - hij is dus duidelijk niet op de hoogte van de katholieke crisis in België- en dat de Russen de homoseksuelen zullen sturen om de World Trade gebouwen in New York aan te vallen - hij heeft duidelijk een aantal jaren geschiedenis gemist. Na de beklimming hebben we ons naar de plaatselijke hot pools begeven en genoten van een verdiende ontspanning. Op dag twee trokken we opnieuw landinwaarts. De eerste stop was de luchthaven van Taupo. Ik had de andere vier meiden kunnen overtuigen om te skydiven (be aware of my persuasiveness... and I'm talking to a specific person) en we hadden de avond er voor een afspraak gemaakt om 9u. Het was een uiterst mooie, zonnige (maar niettemin koude!!) dag maar net te winderig voor skydiven waardoor het uiteindelijk niet door is gegaan. Geen paniek, we vonden al snel een plaatsvervanger. Na een wandeling langs het Taupo meer, een bezoekje aan de indrukwekkende falls en de vulkanische activiteiten in the craters of the moon trokken we richting Rotorua om ons aan raften - inclusief een 7m waterfall - te wagen. Charlotte was weer in haar nopjes. Daarnaast nog de thermen, geisers en warmwater creeks bezocht alvorens tevreden terug te keren naar Tracy.

De volgende morgen namen we afscheid van onze gastvrouw en trokken we richting Matamata. Of klinkt 'Hobitton' jullie bekender? Jep, we waren te gast op de filmset van de 'Hobit' en konden de hele setting van het dorp van de Hobits uit Lord of the rings van dichtbij zien. Alhoewel er contraversie bestaat omtrent het bezoeken...ik ben blij er geweest te zijn. De setting stond perfect zoals het zou moeten zien en bovendien kregen we enorm veel weetjes meegedeeld. En wie kan zeggen dat hij hobbitbier geproefd heeft? Foto's kan ik helaas niet op mijn blog zetten, tenzij jullie mij graag voor de rechtbank zien verschijnen, maar eens terug in België kan ik jullie die persoonlijk laten zien. Die dag nog trokken we verder richting het Coromandel Peninsula en meer bepaald the Cathedral Cove. Dit is naar het schijnt de meest bekende plek van kiwiland... al deed dit bij mij geen belletje rinkelen en bleef de grote toeristentoestroom uit. Maar niettemin een mooie wandeling vooraleer op zoek te gaan naar accommodatie en wat slaap in te halen.

De laatste dag in NZ was aangebroken en dit stemde ons allen uiterst droevig. Maar een stralend zonnetje (oh we missed you) bracht de vrolijkheid in ons terug naar boven. We trokken naar hot water beach en - de naam zegt het zelf - genoten van een natuurlijke hot tube. Gewoon een kuil graven in het zand en hupla, het warme en vaak zelfs té warme water nodigde je uit om te baden. Of hoe vulkanische activiteiten toch ook wel zijn voordelen heeft. Een mooie afsluiter vooraleer ons terug naar Auckland te begeven en vast te stellen dat het ontzettend raar doet om terug in een stad te zijn... en te beseffen dat Sydney plots zo onvertrouwd zal aanvoelen. Opnieuw waren we te gast bij Tom in Long Beach en konden we ons avontuur afsluiten zoals het begonnen was. In schoonheid.

Over studeren en wandelen, bossen en stranden

Hi folks!

Dringend tijd om nog even te laten weten dat ik het hier nog altijd ontzettend naar mijn zin heb, al vormen tienduizend assignment-deadlines wel serieuze spelbrekers. Maar het helpt een mens natuurlijk wel om niet te vergeten dat studeren een vrij essentieel deel uitmaakt van dit avontuur. In ieder geval, de eerste punten zijn binnen. Met een mooie 8/10 en 17/20 en commentaren als 'You made an excellent summary of the arguments for the neoliberal approaches to education' en 'I look forward to your next piece' vond ik het verantwoord om af en toe weekendtripjes te maken én een reis naar New-Zealand uit te stippelen. Jep, de paasvakantie - die hier wel wat later begint dan in België en jammergenoeg uit slechts één weekje bestaat - is bij deze alweer gevuld. Nooit gedacht dat ik nog in NZ zou geraken aangezien Australië zelf al zodanig groot is om alles gezien te krijgen. Opnieuw een meevaller dus. Samen met vier avontuurlijke meiden maken we autogewijs the North Island onveilig gedurende 9 dagen. Inderdaad vrij kort, en dit terwijl South Island ook (en misschien zelfs nog meer) de moeite is. Maar beter dat dan niks. Bovendien heeft het de gelegenheid om even binnen te springen bij een vriend die al enkele jaren in Auckland woont. Long time no see, no hear, dus daar gaan we nu even verandering in maken. We kunnen daar zelf met z'n vijven logeren en meegenieten van een echte kiwi-bbq. Of hoe geglobaliseerde vriendschapsbanden plezant én handig kunnen zijn.

Maar goed, wat heb ik de voorbije drie weken zoal uitgestoken? Heb je even tijd? Mijn to-do-lijstje is immers op korte tijd serieus ingekort. Olympic Parc, Royal National Park, Watson Bay, Northern Beaches... check! En het waren dan ook één voor één enorm mooie plaatsen. Ondanks het feit dat Sydney-city nog altijd mijn ding niet is... alles er buiten (en echt op maar enkele kilometers) maakt dit meer dan goed. Sydney heeft bijgevolg 348 verschillende gezichten en voor één keer kan ik dit enorm appreciëren. Bovendien werden die plaatsen één voor één ontdekt met enorm plezant gezelschap. Geert Kelchtermans, former prof van mij en vanaf 1 augustus mijn 'patron' aangezien ik vanaf dan als wetenschappelijk medewerkster aan zijn onderzoekscentrum van de KUL start (dit is dus het antwoord op de vraag die velen mij gesteld hadden in december - waar kan je starten?), was hier toevallig omdat hem een fellowship van 6 weken door de Catholic University of Sydney werd toegekend. Mijn to-do lijstje met plannen om de wilde natuur te bestrijden, schrok deze medebelg niet af waardoor van de ene uitstap de andere kwam. Of hoe situaties die eigenlijk een formeel gehalte inhouden toch uiterst gemoedelijk kunnen verlopen. 'Waarlijk schoon' was de conclusie.

Daarnaast kan ik jullie ook weer mijn goede daad van de week - die tegelijkertijd kemel van de week is, maar dat verdoezel ik liever - vertellen. De postbode kwam langs met een pakje voor één van mijn huisgenoten. En - lui zoals ze altijd zijn - weigeren ze de deur te openen als er iemand belt. Dus Charlotte offert haar maar weer op. Het postbode meisje was vrij hard aan het sukkelen om het zware pakje op het entree-trapje te krijgen van ons 'voorterras' waardoor ik haar direct te hulp schoot. Wat ik niet wist, was dat mijn huigenoten alweer vergeten waren om de achterdeur 's nachts dicht te trekken waardoor een serieuze windopstoot er voor zorgde dat de voordeur zich achter mij sloot... daar stond ik dan, zonder sleutel, zonder gsm, joy! En zoals verwacht waren de hieropvolgende drie minuten aan een stuk doorbellen voor mijn huisgenoten nog geen doorwegend teken van 'noodgeval'. Samen met het postbode meisje plannen gesmeed om langst de achterkant proberen binnen te geraken. Zij mee met haar karretje dat uiteindelijk als katapult heeft gediend om mij aan de andere kant van het hek te krijgen, vanboven op de vuilbakken en uiteindelijk op de grond. Met bijhorende lachtaferelen, uiteraard. Ze heeft mij zelfs uitdrukkelijk bedankt om haar een bijzonder leuke en spannende werkdag te bezorgen. Poor girl. Zo weten we alweer waarvoor we studeren.

Voor de rest niet veel nieuws onder de Australische zon - die bovendien 'katjeduk' aan het spelen is en zich niet zo veel meer laat zien als tijdens de zomermaanden. En oja, buiten dat de tijd hier enorm vlug gaat en we de kaap van de laatste 100 dagen al overschreden hebben. Gemengde gevoelens dus.

Zoen.
Charlotte

Sydneysider Charlotte

G'day followers!

Het is al weer een eindje geleden dat ik jullie via deze weg up-to-date heb gebracht van het reilen en zeilen aan de andere kant van de wereld. Volgens sommigen zelfs té lang... ik kijk naar niemand. Maar goed, waarvoor dient een regenachtige zondagavond anders (wetende dat de shops gesloten zijn)? Jep, alhoewel Sydney bij iedereen talrijke fantasieën opwekt, kan ik jullie meedelen dat het hier niet al rozengeur en manenschijn is omwille van de hoge humiditeit en het wisselvallig weer. Terwijl jullie van de eerste zonnestralen beginnen te genieten, beginnen wij hier stilaan onze bikini's op te bergen. Snif.

Ondertussen begin ik helemaal ingeburgerd te geraken in Sydney en op de universiteit. De stadsgids en plannetje van de campus zitten niet langer standaard in de tas. Voortaan neem ik de comfi walk aan wanneer ik door de stad flaneer en stop ik op weg naar de les gemiddeld 2x in de Eastern Lane om even 'hi' te zeggen aan medestudenten. Toch was alles wel even wennen. Het is hier niet alleen scary huge maar ook een volledig andere manier van schoolgaan. Ja, het 'schoolse' gevoel is hier10x hoger dan in België omwille van de kleine klasjes, de tienduizend gefragmenteerde opdrachtjes en het feit dat je de prof met zijn of haar voornaam moet aanspreken. Precies de meester of juffrouw van in den tijd. Mijn klas bestaat voor 70% uit gefrustreerde leerkrachten die deze cursus volgen om meer inspraak te kunnen verwerven in scholen en 25% directeurs of universiteitspersoneel. En die overige 5 % is... mezelf die haar mannetje probeert te staan tussen al dat groot geweld. Olé. Tot nu toe blijkt dat aardig goed te lukken. Iedereen staat vrij perplex dat ik op 23 jarige leeftijd al een master op zak heb, nog voor een extra opleiding ga aan de andere kant van de wereld en Engels spreek alsof ik niks anders gedaan heb in mijn leven. Alleen de pauzes zijn vrij moeilijk te overbruggen aangezien ik nog geen drie babies en een luie echtgenoot heb om over te praten.

Maar goed, tussen de lessen en nog beter, tussen al het paperen door, proberen we te genieten van Sydney en omgeving. Zo heb ik reeds de Bondi-Cogee walk achter de rug, evenals een weekendje Blue Mountains inclusief bushwalking (met pooring rain en bijgevolg duuusd bloedzuigers), abseiling en canyoning, een international dinner, een overdreven groene St. Patrick's day, een decadente lunch aan het opera house, een visite van een belg die ik in Melbourne heb leren kennen, een visite van vrienden van Brisbane, etc. En daarnaast proberen we toch 3 tot 4 maal per week te sporten. Vervelen is bijgevolg geen optie. De winkels in Sydney zijn zelfs nog onbekend terrein, zegt genoeg?

Oja, daarnaast heb ik ook mijn vlucht naar België bevestigd... jep, en dit terwijl de meesten onder jullie er van uitgingen dat Australië mij in haar greep zou houden en mijn prins op het witte paard zich hier zou vertonen. Niks van, op zondag 17 juli om 11u zet ik terug voet op Belgische bodem. Maar eerst nog 119 dagen genieten van dit avontuur, zeker en vast!

Charlotte

Back to studentlife... in Sydney!

Hi mates!

Met enige trots kan ik jullie melden dat dit berichtje geschreven is vanuit mijn nieuwe woonst in Sydney. Jep, sinds twee dagen heb ik een vaste stek gevonden waardoor het gedaan is met het delen van mijn kamer met snurkende mensen, gedaan met het gebruik maken van traveltowels die dan wel goed mogen afdrogen en uiterst compact zijn maar als schuurpapier aanvoelen, gedaan met te constateren dat mijn groceries alweer gestolen zijn in de jeugdherberg, gedaan met me blauw te betalen voor internet om dan nog altijd een flikkerlichtconnection in return te krijgen, gedaan met uit mijn trekrugzak te leven, gedaan met oppervlakkige ontmoetingen omdat je weet dat iedereen toch na enkele dagen vertrekt, etc. Na twee maanden rondtrekken en twee weken rondbellen op zoek naar een available room is 'settlen' toch wel een fijne wending. Want jep, ik had de voorbije twee weken al een aantal kamers bezocht maar man man... je wilt niet weten wat ik daar gezien heb. Vanaf het moment dat je onder de 800 euro per maand gaat (jaja, je leest het goed!) voel je je behandeld als één van de duizenden kakkerlakken die Sydney telt. Het was een ware zoektocht om in de bezochte huizen een plaatsje te vinden om te staan aangezien alle kamers inclusief de gemeenschappelijke kamers met rubbish bedekt waren. Ook het plaatsen van een matras op acht cocacola bakken ter vervanging van een bed was een bekend creatief fenomeen. Om dan maar te zwijgen van het feit dat de zitbank in de living vaak een samenraapsel is van gevonden zetelstukken en je de vlooien van de ene kant van de zetel naar de andere kant ziet springen. Dan maar de 800 euro per maand als richtlijn genomen... zoals je ziet: Sydney is nu niet echt de goedkoopste stad om te leven. Na Tokio the most expensive city of the world... gevolgd door Vancouver. Nog een reden te meer dus om binnen enkele maanden terug te keren naar België! Foto's van mijn nieuw stulpje kunnen jullie in de fotorubriek terugvinden. Dit stekje wordt gedeeld met 2 jongens uit Dubaï en ééntje uit India. Multiculturaliteit gegarandeerd!

Settlen in Sydney betekent ook een terugkeer naar het studentenprofiel. Voortaan loop ik met een fancy studentenkaart van de University of Sydney op zak aangezien ik de komende vier maand een graduate certificate in Policy Studies zal volgen aan de faculteit Education and Social work. Maar ook dit - het enrolmentproces - verliep alles behalve vlot. Op de enrolmentday, de dag waarop we ons moesten komen inschrijven voor de vakken die we wilden volgen, bleek dat mijn programma alles behalve populair is en nog vrij nieuw. Kwestie van weer eens speciaal doen. Je moest nog maar zeggen dat je Policy studies doe en je kon de angst al op hun gezichten lezen. Al vlug werd ik aan een apart tafeltje gezet en werd er iemand voor mij geroepen die mij kon helpen met mijn programma... wel, niks was minder waar. Zo maakte ze mij wijs dat ik, omdat ik hier enkel voor één semester ben en dus mijn 4 vakken in het eerste semester moet afleggen, zogezegd niet kon kiezen omdat er maar 4 vakken van de lijst werden gedoceerd in het eerste semester. Met als gevolg: alle vakken gericht op educatie waren unavailable. En zoals je al kunt raden... voor die vakken kom ik juist naar Australië. Maar dat was gerekend zonder het aandachtige oog van Charlotte dat al het hele internet had afgeschuimd op zoek naar leuke en relevante vakken. Na welgeteld een uur op mijn strepen te hebben gestaan en uitgelegd te hebben dat ik meer dan die 4 vakken kan volgen, moest madam-weet-het-al van de studentenadministratie mij toch gelijk geven. Zo zie je maar, de incapabelheid van administratiepersoneel aan de unief is een universeel gegeven, helaas. Maar, wie denkt dat het verhaal hier al stopt, is verkeerd. Na het 'enrollen' voor de vakken, moest ik de dag erna mijn lessenrooster raadplegen en wat bleek: een 'timetable clash'. En de klucht van het hele verhaal: een clash tussen mijn twee hoofdvakken die overigens verplicht zijn voor iedereen die deze opleiding volgt. Wat een gigantische administratieve fout. En het beste komt nog: in plaats van wijzigingen door te voeren in het uurrooster en dus de twee vakken op andere momenten te doceren, moest ik er eentje kiezen en het andere vak vervangen door een keuzevak. Wetende dat dit twee hoofdvakken waren, is dit een nogal onlogische en vrij onprofessionele oplossing, maar goed.

Zo zie je maar, het loopt hier niet allemaal even vlot maar we trekken telkens wel weer ons plan. En op den duur wordt het vrij lachwekkend om te zien hoe ze hier ook kunnen klungelen.
Maar naast al het administratief geregel, proberen we nu ook nog even - nu het nog kan - te genieten van Sydney en omgeving met de gemaakte vriendjes en vriendinnetjes. Geen paniek! En oja, één dezer dagen zal ik mij eindelijk aan een kapper wagen... na een voorinspectie van twee weken in verschillende kapperszaken, heb ik eindelijk eentje gevonden die mijn haar mag aanraken :-)

Zij die morgen hun eerste schooldag tegemoet gaan, groeten u!
Toedeloew!

Charlotte